7 سامِری جنێنے آپئے کَشّگا آتک. ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”منا په ورگا کمّے آپ بدئے.“
اگن کَسے چه اے کسانُکێن مریدان یکّێا پمێشکا تاسے آپَ دنت که منی مرید اِنت، اَلّم بزانێت که آییا وتی مُزَّ رسیت.“
بچار، من اے چَمّگئے کِرّا اۆشتاتگان، اگن جنکّے آپا بیئیت و منی بگوَشان: ”منا چه وتی کونزگا کَمّے آپ بدئے“ و
ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”اگن تئو بزانتێن که هُدائے داد و بَکشش چێے و اے کئے اِنت که چه تئو آپَ لۆٹیت، گڑا اَلّما تئو گۆن آییا دَزبندی کرتگاَت که منا آپ بدئے و آییا ترا زنداپ داتگاَت.“
نون ایسّایا دیست که سجّهێن چیزّ سَرجم بوتگاَنت گڑا پاکێن کتابئے هبرئے راست و سَرجم بئیَگئے هاترا گوَشتی: ”تُنّیگ آن.“
هِزمتکار تچانا آییئے کرّا شت و گوَشتی: ”منا چه وتی کونزگا کَمّے آپ بدئے.“
آکوبئے چات همۆدا اَت. ایسّا سپرا بوتگاَت و دَمی برتگاَت. همے چاتئے کِرّا نِشت. نێمرۆچئے وهد اَت.
آییئے مُرید وراکئے گِرگا شهرا شتگاَتنت.