24 هُدا روه اِنت و هرکَس که آییا پرستشَ کنت، اَلّما گۆن روه و راستی پرستش بکنت.“
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،
هُدائے دلپسُندێن کُربانیگ، پْرُشتگێن اَرواه اِنت. او هُدا! پْرُشتگ و تئوبهکارێن دلێا تئو جَهلَ نجنئے.
اَبدمانێن بادشاه، بزان هما یکّێن هُدا که نمیران اِنت و چه چمّان چێر و اَندێم اِنت، آییئے اِزّت و شئوکت اَبد تان اَبد برجاه بات. اَنچُش بات. آمین.
اگن بدیے منی دلا بوتێن هُداوندا منی هبر گۆش نداشتگاَت.
آ کَس که شُگرگزاریئے کُربانیگا پێشَ کنت هما منا شان و شئوکتَ دنت، په وت راهے تئیارَ کنت و من آییا هما نجاتا پێشَ داران که چه منی نێمگا اِنت.“
هرکَس که هُداوندا تئوارَ کنت، هُداوند، آییئے نزّیکّا اِنت، هرکَس که په دل و سِتک آییا تئوارَ کنت.
یکّ وهدے کئیت و آ وهد انّون بُنگێج بوتگ که راست و بَرهَکّێن پرستش کنۆک هُداێن پتا گۆن روه و راستی پرستشَ کننت، چێا که پت همے ڈئولێن مردمانی لۆٹۆک اِنت که آییئے پرستشا بکننت