19 جنێنا درّاێنت: ”او واجه! من چۆ گندان که تئو نبیے ائے.
مردمان که ایسّائے اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی دیست، گوَشتِش: ”په راستی، اے هما واده داتگێن نبی اِنت که جهانا آیگی اَت.“
وهدے آ پَریسیا که ایسّا مهمان کرتگاَت اے دیست، وتی دلا گوَشتی: ”اگن اے مرد پئیگمبرے بوتێن، اَلّما زانتگاَتی اے جنێن که آییا دست پِر کنگ و مُشگا اِنت، کئے اِنت و چۆنێن گُنهکارے.“
چه هما مردا که پێسرا کۆر اَت پدا جُستِش کرت: ”تئیی جند اے مردمئے بارئوا چے گوَشیت؟ اے تئیی چمّ اَتنت که آییا رُژنا کرتنت.“ گوَشتی: ”نبیے.“
سجّهێنانی دلا تُرسے نِشت و هُدایا سِپَت و سَنا کنان، گوَشتِش: ”مئے کِرّا مزنێن نبیے ودی بوتگ“ و ”هُدا وتی کئومئے کُمکّ کنگا آتکگ.“
گۆن اے هبرانی اِشکنگا، لهتێن مردم گوَشگا لگّت: ”په راستی اے مرد هما واده داتگێن نبی اِنت.“
مُچّیئے مردمان پَسّئو دات: ”اے هما نبی اِنت، ایسّا که جَلیلئے شهر ناسِرَهئے نندۆکے.“
جُستی کرت: ”چه کجام سَرهالان؟“ گوَشتِش: ”هما که ایسّا ناسِریئے سرا آتکنت. آ، پئیگمبرے اَت که آییئے کار و هبران، هُدائے بارگاه و مردمانی گوَرا، بازێن زۆر و کدرتے مان اَت.
”مردے هست، من هرچے کرتگ، آییا منا گوَشتنت. بیاێت بچارێتی، بارێن مَسیه نهاِنت؟“
چێا که ترا پنچ مرد بوتگ و اے مرد که انّون گۆن تئو زندگیَ کنت، تئیی مرد نهاِنت. تئو راستَ گوَشئے.“