19 هُدائے دادرَسی اِش اِنت: نور و رُژن جهانا آتک، بله رُژنئے بدلا مردمان تهارۆکی دۆست داشت، پرچا که آیانی کار سِلّ اَتنت.
ایسّایا پدا گۆن مردمان هبر کرت، گوَشتی: ”جهانئے رُژن و نور من آن. کَسے که منی رَندگیریا کنت، آییئے راه هچبر تهارَ نبیت و آ زِندئے رُژناییئے واهندَ بیت.“
اے ڈئولا هما سجّهێن مردم مئیاربار کنگَ بنت که راستیاِش باور نکُرتگ و بدیئے تها شادمان بوتگاَنت.
بله په وَتواه و هما مردمان وتی کَهر و گَزبا گوارێنیت که هَکّ و راستیئے بدلا بَدکاریئے رَندگیر اَنت.
چێا که آیان انسانئے داتگێن اِزَّت و سَتا چه هُدائے داتگێن اِزَّت و سَتایا دۆستتر اَت.
هرچُنت آ چه هُدائے هُکما سهیگ اَنت که چُشێن کارانی کنۆک مَرکئے لاهک اَنت، بله اَنگت نه تهنا وت آ کارانَ کننت، دگرانی هم چُشێن کارانی پُشتَ بنت.
شما چه یکدگرا مزنی و اِزَّتَ زورێت، بله آ اِزَّت که چه هُدائے نێمگا کئیت، آییئے شۆهازا نهاێت. گڑا چۆن ایمان آورتَ کنێت؟
چه هر چیزّا پێسر بزانێت که آهری زمانگان، مَسکرا و ریشکند کنۆکێن مردم جاهَ جننت که وتی سِلّ و بدێن واهگانی رَندگیر اَنت.
زِندئے سرچَمّگ گال اَت و زِند مردمانی نور و رُژن اَت.
آ هِزمتکار که وتی هُدابُندئے واهگ و دلکَشّیانَ زانت، بله اَنگت آییئے رَزا و مُرادانی سرا کار کنگا وتا تئیارَ نکنت، بازێن لَٹّے وارت.
و ”سِنگے که مردمانَ ٹَگلێنیت و کۆهے که آیان دئورَ دنت.“ آیانی ٹَگل ورگئے سئوَب اِش اَت که هُدائے هبرِش نزرت. آیانی آسر و آکبت همِش اَت.
دنیا چه شما نَپرت کرتَ نکنت بله چه من نَپرتَ کنت، چێا که من دنیائے مردمانی بارئوا گواهیَ دئیان که آیانی کار سِلّ اَنت.
هرکَس که هُدائے واهگان سَرجم کنگ بلۆٹیت، زانت که منی تالیم هُدائیگ اَنت یا من چه وت هبرَ کنان.
پَریسی که وت زَرپرست اَتنت، گۆن اے هبرانی اِشکنگا، ایسّااِش کَلاگ گپت و ریشکند کرت.
رُژن تهارۆکیا دْرَپشیت و تهارۆکی هچبر رُژنئے سرا بالادَست نبوتگ.
من، تانکه جهانا آن، جهانئے رُژن آن.“
نون اے جهانئے دادرسیئے وهد اِنت و جهانئے سردار شئیتان ڈنّا در کنگَ بیت.
رُژن من آن و اے جهانا پمێشکا آتکگان که هرکَس که منی سرا ایمان بیاریت تهارۆکیا ممانیت.