پمێشکا ایسّایا گوَشت: ”وهدے شما انسانئے چُکّ چه زمینا چست کرت، گڑا زانێت که من هما آن و وتسرا کارے نکنان. هما ڈئولا که پتا سۆج داتگ، هما ڈئولا هبرَ کنان.
من هما زِند بَکشۆکێن نان آن که چه آسمانا اێر آتکگ. هرکَس که اے نانا بوارت، تان اَبد زندگَ مانیت. اے نانا که منَ دئیان، منی جندئے جسم و جان اِنت که په جهانئے مردمانی زِندا نَدریَ کنان.“