19 گۆن اے هبران، ایسّایا پِتْرُسئے مَرکئے نێمگا اِشاره کرت، که پِتْرُس چۆنَ مریت و هُدائے شان و شئوکتا زاهرَ کنت. پدا گوَشتی: ”منی رَندگیریا بکن.“
چێا که زانان کمّێن وهدێا رند اے تَمبوا رُکستَ کنان. هُداوندێن ایسّا مَسیها منا چه اے هبرا سهیگ کرتگ.
ایسّایا گوَشت: ”اگن منی رَزا همے ببیت که اے تان منی آیگئے وهدا زندگ بمانیت، تئیی چِه کارے هرابَ بیت؟ تئو منی رَندگیریا بکن.“
کَسے که وتی سَلیبا بَڈّا مکنت و منی همراه مبیت، آ هم منا نکرزیت.
من گۆن مزنێن دلجمیے اُمێتَ کنان که هچّ پئیما پَشَل و شَرمندگ کنگ مبان و نون هم مُدامیگێن ڈئولا دِلێر ببان و منی جسم و جانئے تها مَسیها شان و شئوکت برسیت، تُرے زندگ بمانان یا بمِران.
گۆن اے هبرا ایسّایا پێشگۆیی کرت که من چۆنَ مِران.
اے ڈئولا بوت تانکه ایسّائے هما هبر راست و سَرجم ببیت که وتی مرکئے وَڑ و پئیمئے بارئوا کرتگاَتی.
اگن کَسے لۆٹیت منی هِزمتا بکنت، گڑا آ لازم منی رَندگیریا بکنت و هر جاه که منَ بان، منی هِزمتکار همۆدا گۆن من گۆنَ بیت. اگن کَسے منی هِزمتا کنت، منی پت آییا شرپدارَ کنت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، هما نۆکێن دنیایا وهدے انسانئے چُکّ وتی شان و شئوکتئے تَهتئے سرا نندیت، شما که منی همراه اێت، دوازده تَهتئے سرا نندێت و بنی اِسراییلئے دوازدهێن کَبیلهانی دادرسیا کنێت.
ایسّایا گوَشت: ”بیا، منی رَندگیریا بکن، بِلّ که مُردگ وتی مُردگان وت کَبر و کَپنَ کننت.“
ترا راستێنَ گوَشان، وهدے تئو وَرنا اَتئے، تئو سْرێن بستگاَت و هر جاه که لۆٹت، شتئے. بله وهدے پیرَ بئے، دستان پَچَ کنئے و دگرے تئیی سْرێنا بندیت و ترا اَنچێن جاهے بارت که اۆدا رئوگَ نلۆٹئے.“