9 من په اِشان دْوا کنان، په سجّهێن جهانا دْوا نکنان. من په هما مردمان دْوا کنان که تئو منا داتگاَنت، چێا که تئییگ اَنت.
تئو سجّهێن مردمانی اِهتیار وتی چُکّئے دستا داتگ، تانکه چُکّ هما مردمان اَبدمانێن زِند بدنت که تئو آییارا داتگاَنت.
من تئیی نام په همایان پَجّارێنت که تئو چه جهانا گچێن کرتگ و منا داتگاَنت. اے مردم تئیی بوتگاَنت و تئو منا داتگاَنت. اِشان تئیی هبر زرتگ.
من تهنا په اِشان دْوا نکنان، په هما مردمان هم دْوا کنان که اِشانی هبرا باورَ کننت و منی سرا ایمانَ کارنت
بله من په تئو دْوا کرت تان تئیی باور و ایمان زئوال مبیت. گڑا، وهدے پِر ترّت و پدا منی راها آتکئے، وتی براتانی دستا بگر و دِلبڈّی بدئے.“
ما زانێن که هُدائے چُکّ اێن و سجّهێن دنیا شئیتانئے زۆر و واکئے چێرا اِنت.
من وت چه پتا لۆٹان و آ شمارا دگه پُشت و پناهے دنت که مُدام گۆن شما بمانیت،
اگن کسێئے نام ”زِندئے کتابئے“ تها نبشته نهاَت، آ، آسئے گوَرما دئور دئیگ بوت.
زمینئے سرا نِشتگێن سجّهێن مردم رسترا پرستشَ کننت، آ سجّهێن که آیانی نام دنیائے اَڈّ بئیگا پێسر ”زِندئے کتابئے“ تها، گوَرانڈئے کتابا نبشته کنگ نبوتگاَتنت، هما گوَرانڈ که هلار کنگ بوتگاَت.
بلاهێن اژدیا در کنگ بوت، هما کوَهنێن مار، که اِبلیس و شئیتان گوَشگَ بیت و سجّهێن دنیایا گُمراه کنگا اِنت. آ گۆن وتی پرێشتگان زمینا دئور دئیگ بوت.
وهدے هوکّانی شْوانگان چُش دیست، په دْرِکّے مێتگ و شهرا شتنت و مردمِش هال داتنت.
ایسّایا گوَشت: ”او پت! آیان پهِلّ کن، چێا که نزاننت چے کنگا اَنت.“ گڑا سپاهیگان ایسّائے پُچّ و پۆشاک کَشّتنت و په آیانی بهر کنگا شرتِش بست که بارێن کئیا رسنت.
آ سجّهێنان که پت منا دنت، آ منی کِرّا کاینت. هرکَس که منی کِرّا کئیت، من آییا هِچبر چه وت دورَ نکنان.
منی دێم دئیۆکئے واهگ اِنت که هما مردم که آییا منا داتگاَنت، چه آیان یکّے هم چه منی دستا مرئوت و آهِرتئے رۆچا آیان پدا زندگ بکنان.