24 تان اے وهدی شما هچّ چیزّ منی نامئے سرا نلۆٹتگ، بلۆٹێت تانکه شمارا برسیت و شمئے شادمانی سَرجم ببیت.
من اے هبر گۆن شما پمێشکا کرتنت که منی شادمانی شمئے دل و درونا بنندیت و شمئے شادمانی کامِل و سَرجم ببیت.
آ رۆچا شما چه من هچّ چیزّئے جُستا نکنێت. من شمارا راستێنَ گوَشان، شما منی نامئے سرا هرچے که چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت.
بازێن چیزّے هست که په تئو بنبیسان، بله نلۆٹان گۆن کلم و کاگدا ببنت. اُمێتوار آن که شمئے کِرّا بیایان و دێم په دێم گپّ و تْران بکنێن تان مئےشمئے شادمانی سررێچ ببیت.
شما اے ڈئولا دْوا بلۆٹێت: ’او مئے پت، که بُرزێن آسمانا ائے! تئیی نام شرپدار بات.
بانۆرئے هُدابُند، سالۆنک اِنت. انچۆ که سالۆنکئے دۆست اۆشتاتگ و سالۆنکئے تئوارا اِشکنت و گَل و شادانَ بیت، منا همے ڈئولێن کامل و سررێچێن شادهیے رستگ.
چه مئے هُداێن پتئے و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا رهمت و اێمنی شمارا سر بات.
نون آکوبا دْوا کرت: ”او منی پت اِبراهێمئے هُدا! منی پت اِساکئے هُدا! او هما هُداوند که گۆن من گوَشتِت: ’مُلکا وتی سیادانی کِرّا واترّ کن که من ترا سبز و آبادَ کنان!‘
شمئے دل پرێشان مبیت. هُدائے سرا ایمان بیارێت و منی سرا هم ایمان بیارێت.
هرچے که شما منی نامئے سرا بلۆٹێت، من شمئے واهگا سَرجمَ کنان.