22 شما هم نون همے ڈئولا گمیگ اێت، بله من شمارا پدا گندان و آ وهدی شما گَلَ بێت و شمئے وشّیا هچکَس پَچ گپتَ نکنت.
شما مَسیه هچبر ندیستگ، اَنگت آییا دۆستَ دارێت. انّون هم شما آییا نگندێت، بله آییئے سرا باوَرۆ هست و هچّ لبزے شمئے پُرشئوکتێن وشّیا درشان کرتَ نکنت،
مرید گَل و شادان، چه پاکێن روها سررێچ اَتنت.
شمئے دل چه گَما پُرّ بوت، چێا که من اے هبر شمارا گوَشتنت.
مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے جند و مئے هُداێن پت که مارا دۆستَ داریت و وتی رهمتئے برکتا مارا ابَدی دلبڈّی و شَرّێن اُمێتی داتگ،
شپنێما، پولُس و سیلاس جێلئے تها دْوا کنان، هُدایا ستا کنگا اَتنت. اے دگه بندیگ گۆش دارگا اَتنت.
تان زندگ آن هُداوندا ستا کنان تانکه هَستان وتی هُدایا نازێنان.
آ، هر رۆچ گۆن همدلی، مزنێن پرستشگاها مُچَّ بوتنت و وتی لۆگان هم په وشّی و دلسِتکی نانِش بهرَ کرت و هۆریگا وراکِشَ وارت.
کاسِد، گَل و شادهی کنان، چه دیوانئے دێما در کپتنت، چێا که آیان اے لاهکی رَستگاَت په ایسّائے ناما بےاِزّتی بگندنت.
گڑا هما مُرید که ایسّایا باز دۆست اَت، آییا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”اے هُداوند اِنت!“ شَمونپِتْرُس جاندر اَت. وهدے اے هبری اِشکت، وتی کباهی گوَرا کرت و آپا دئوری کرت.
من شمارا اێمنی و آسودگیَ دئیان. وتی اێمنی و آسودگیا شمارا دئیان. جهانا اے واک و توان نێست که هما اێمنیا شمارا بدنت که منیَ دئیان. متُرسێت و وتی دلا پرێشان مکنێت.
شمئے دل پرێشان مبیت. هُدائے سرا ایمان بیارێت و منی سرا هم ایمان بیارێت.
بله هرکَس که منی داتگێن آپا بوارت، هچبر تُنّیگَ نبیت. چێا که آ آپا که منَ دئیان، اگن کَسے بوارتی، چه آییئے درونا آپئے چَمّگے بُجیت که اَبدمانێن زِندَ بکشیت.“
آ، چه شادمانیا هئیران و هَبَکّه بوتنت و باوَرِش نکرت. گڑا، جُستی کرت: ”گۆن شما په ورگا اِدا چیزّے هست؟“
بله اِبراهێما پَسّئو دات: ’او منی بَچّ! هئیالا بکپ که تئو وتی زِندا شَرّێن چیزّانی واجه بوتگئے و ایلازَرا وتی رۆچ په بَزّگی گوازێنتگاَنت. بله آ نون اِدا آسودگ اِنت و تئو اَزابان تَلوَسگا ائے.
بله تهنا یکّ چیزّ زلورت اِنت. مَریما هما گهترێن په وت گچێن کرتگ که چه آییا پَچ گِرگَ نبیت.“
گڑا جنێن په تُرس و هم گۆن وشّی چه کبرئے سرا تچان بوت و شتنت تان اے هالا مریدان سر بکننت.
شمارا راستێنَ گوَشان، شما اَرسَ رێچێت و پُرسیگَ بێت، بله جهان گَلَ بیت. شما گمیگَ بێت، بله شمئے اے گَم شادمانیے تها بدلَ بیت.
بادشاها گوَشت: ’شمارا گوَشان، هرکَسا که چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت، بله هرکَسا که نێست، هرچے که هستی هم پَچ گِرگَ بیت.
کمّێن وهدێا رند شما منا نگندێت، بله پدا کَمُّکے رَندترا منا گندێت.“
مئے دل آییئے بارگاها شادمانیَ کنت، چیا که مئے تئوکل هماییئے پاکێن نامئے سرا اِنت.
کمّێن وهدێا رَند، جهان دگه رندے منا نگندیت، بله شما منا گندێت. من زندگ آن، پمێشکا شما هم زندگَ مانێت.