وهدے شهرئے سئیل و سئوادا در کپتان، بازێن بُت و کُربانجاهُن دیستنت، آیانی تها یکّ اَنچێن کُربانجاهے هم دیستُن که اۆدا نبشتگاَت: ’په هما هُدایا که زانگ نبوتگ.‘ هما هُدا که شما آییا اَنگتَ نزانێت بله آییا پرستشَ کنێت، من هما هُدائے بارئوا گۆن شما تْرانَ کنان.
بله چه اے سجّهێنان و پێسر، شمارا گرنت و په شما جئور و آزارَ کننت، کَنیسَه و جێلانَ برنت و بندیگَ کننت. په منی نامئے سئوَبا شمارا بادشاه و هاکمانی دێما برنت و پێشَ کننت.
اگن آیانی دێما من آ کار مکرتێننت که دگه کَسّا نکرتگاَنت، بێمئیار اَتنت. بله نون وَه آیان اے کار دیستگاَنت و اَنگت چه من هم نَپرتَ کننت و چه منی پتا هم.
بچارێت که پتا چۆنێن مِهرے مارا بَکشتگ که هُدائے چُکّ زانگ ببێن و بێشکّ ما هُدائے چُکّ اێن. دنیا مارا نزانت و پَجّاهَ نئیاریت چێا که دنیایا آ هم پَجّاه نئیاورت.