9 ایسّایا گوَشت: ”او پیلیپُس! اینچُک وهد اِنت که من گۆن شما گۆن آن و تئو اَنگت منا نزانئے؟ هرکَسا که منا دیستگ، منی پتی هم دیستگ. گڑا تئو چۆنَ گوَشئے که پتا مارا پێش بدار؟
هرکَس که منا گندیت، منی دێم دئیۆکا هم گندیت.
نون که شما منا زانتگ، منی پتا هم زانێت، بزان چه اِد و رَند شما آییا زانێت و شما آ دیستگ.“
من و پت یکّ اێن.“
گال اِنسان بوت و مئے نیاما جاگهی کرت. ما آییئے شان و شئوکت دیست، هما شان و شئوکت که پتئے یکّێن چُکّئیگ اِنت، هما چُکّ که چه رهمت و راستیا سَررێچ اِنت.
آ، هُدائے زاتئے درۆشما اَت، بله گۆن هُدایا اے هَمدرۆشمی، آییا په وت کَٹّ و پائِدگے هساب نکرت و
آ رۆچا شما زانێت که من پتئے دل و درونا آن و شما منی دل و دَرونا اێت و من شمئیگا.
ایسّایا گوَشت: ”او بێباورێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا منی کِرّا بیارێت!“
او دوپۆستێن شَتَلکاران! وهدے شما زمین و آسمانئے رنگ و نشانیانَ زانێت که چے بئیگی اِنت، گڑا چۆن اے اَنّوگێن زمانگئے نشانیان کِساس کرتَ نکنێت؟
من هُداوندئے مئیار و باهۆٹ آن، گڑا شما منا چِه پئیما گوَشێت: ”مُرگے ببئے و وتی کۆها بال کن.
اَبیمَلِکا اِساک لۆٹاێنت و گوَشت: ”اَچه اے تئیی جَن اِنت! تئو چێا گوَشتگ که ’منی گهار اِنت‘؟“ اِساکا پَسّئو دات: ”من وتی دلا گوَشت که آییئے سئوَبا یکّے منی جندا کُشیت.“
آیان گوَشت: ”تئیی پت کجا اِنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”شما نه منا زانێت و نه منی پتا. اگن شما منا بزانتێن، شما منی پت هم زانتگاَت.“
اے چیزّا هم زانێن که هُدائے چُکّ آتکگ و مارا اے پۆه و زانتی داتگ که آ ”راستێنا“ بزانێن. ما هما ”راستێنئے“ اَرواه و جَبینا اێن، آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے اَرواه و جَبینا. راستێن هُدا و نمیرانێن زِند، هما اِنت.