30 چه اِد و رند، گۆن شما باز هبرَ نکنان، چێا که اے جهانئے سردار شئیتانَ کئیت. آییا منی سرا هچّ واک و اِهتیار نێست.
ما زانێن که هُدائے چُکّ اێن و سجّهێن دنیا شئیتانئے زۆر و واکئے چێرا اِنت.
او دُردانگێن چُکّان! شما چه هُدایا اێت و آیانی سرا بالادست بوتگێت، چێا که آ که شمئے دلا اِنت چه آییا مستر اِنت که دنیایا اِنت.
بلاهێن اژدیا در کنگ بوت، هما کوَهنێن مار، که اِبلیس و شئیتان گوَشگَ بیت و سجّهێن دنیایا گُمراه کنگا اِنت. آ گۆن وتی پرێشتگان زمینا دئور دئیگ بوت.
نون اے جهانئے دادرسیئے وهد اِنت و جهانئے سردار شئیتان ڈنّا در کنگَ بیت.
”آییا هچّ گناه نکرت و کَسّارا پرێبی ندات.“
من هر رۆچ مزنێن پرستشگاها گۆن شما هۆر و یکجاه بوتگان، اۆدا شما منا دست نجتگ. بله هئو! نون وهد شمئیگ اِنت و تهارۆکی هاکم اِنت.“
مَرکئے سکّیئے سَگّگا رَند، وتی کاسِدانی دێما زاهرَ بوت و گۆن بازێن گواهیان پَدّریَ کرت که چه مُردگانی نیاما زندگ بوتگ و جاهی جتگ. آییا، تان چِلّ رۆچا وتا کاسِدانی دێما زاهرَ کرت و گۆن آیان هُدائے بادشاهیئے بارئوا هبریَ کرت.
پرێشتگا پَسّئو دات: ”هُدائے پاکێن روه تئیی سرا اێرَ کئیت و بُرزێن اَرشئے هُدائے زۆر و کدرت تئیی سرا ساهێلَ بیت. پمێشکا آ، پاک و هُدائے چُکّ زانگَ بیت.
گۆن هما بےائیب و بێکِچهێن گوَرانڈ، بزان مَسیهئے بێبهاێن هۆنا بها زورگ بوتگێت.
ما زانێن هرکَس که چه هُدایا پێدا بوتگ، گناهَ نکنت، هما که چه هُدایا پێدا بوتگ هُدا وت آییئے نِگهپانیا کنت و شئیتانئے دست په آییا نرسیت.