46 رُژن من آن و اے جهانا پمێشکا آتکگان که هرکَس که منی سرا ایمان بیاریت تهارۆکیا ممانیت.
ایسّایا پدا گۆن مردمان هبر کرت، گوَشتی: ”جهانئے رُژن و نور من آن. کَسے که منی رَندگیریا کنت، آییئے راه هچبر تهارَ نبیت و آ زِندئے رُژناییئے واهندَ بیت.“
چیا که زِندمانئے سرچمّگ تئو ائے و چه تئیی نورا اِنت که نورَ گِندێن.
من، تانکه جهانا آن، جهانئے رُژن آن.“
ترا پمێشکا آیانی کِرّا راهَ دئیان، تان چمّانِش پَچ بکنئے. آ چه تهاریا رُژناییئے نێمگا بیاینت و چه شئیتانئے پُرزۆرێن دستا دێم په هُدائے راها بترّنت، تان گناهِش پهِلّ کنگ ببنت و گۆن هما مردمان شریکدار ببنت که چه منی سرئے باوَرمندیا پاک و پَلگار بوتگاَنت.‘
هُدائے دادرَسی اِش اِنت: نور و رُژن جهانا آتک، بله رُژنئے بدلا مردمان تهارۆکی دۆست داشت، پرچا که آیانی کار سِلّ اَتنت.
هما راستێن رُژن که په سجّهێن مردمان رُژناییَ کاریت، نون جهانا پێداک اَت.
هما کئوما که زِندی تهاریا گوَستگاَت، مزنێن رُژنے دیست و هما مُلک و ڈگار که اۆدا مَرک ساهێل اَت، اۆدئے جَهمنندانی سرا رُژناییا سر جت.
آ په دگه کئومان هُدائے بارئوا سرپد کنۆکێن رُژنے بیت و په تئیی بنی اِسراییلی کئوما پَهر و شانے.“
گڑا ایسّایا گوَشت: ”من په دادرسی کنگا اے دنیایا آتکگان، تانکه کۆر بینا ببنت و بینا کۆر.“