39 ایسّایا گوَشت: ”ڈۆکا دور کنێت.“ مُرتگێن ایلازَرئے گهار مَرتایا گوَشت: ”او هُداوند! آییئے مَرکا چار رۆچ گوَستگ و بۆَ کنت.“
وهدے ایسّا آتک و رَست، سَهیگ بوت که چار رۆچ اِنت ایلازَر کَبر کنگ بوتگ.
راها، وتمانوت هبر کنگا اَتنت که ”بارێن، کَبرئے دَپئے ڈۆکا کئے په ما لێٹێنیت و دورَ کنت؟“
سَدَّک آن که هچکَس وتی براتئے زِندا مۆکِتَ نکنت و آییئے هۆنبهایا هُدایا داتَ نکنت.
گۆن هما زۆر و واکا که هر چیزّا وتی دستا آورتَ کنت، گۆن هما زۆرا مئے اے هاکیێن بَدنا مَٹَّ کنت و وتی پُرشئوکتێن بَدنئے ڈئولا کنت.
گۆن هێدێن پێشانیگے وتی نگنا ورئے تان هما وهدا که هاکا پِرَ ترّئے، چێا که چه همِشیا زورگ بوتگئے. تئو هاکے ائے و پدا هاکا پِرَ ترّئے.“
چێا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی هما پاکێنا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
پسانی پئیما دێم په مُردگانی جهانا راه دئیگَ بنت، همۆدا که مرک آیانی شپانکَ بیت. بامگواهان، نێکدل آیانی سرا هُکمرانیَ کننت و آیانی جسم و جان کبرا پوسّیت، دور چه بُرزێن ماڑیان.
تانکه انسان نمیران بمانیت و هچبر کبرا مگندیت.
”من شمئے نیاما درکئوم و دَرامدے آن. منا په کبرستانێا، زمینی ٹُکّرے بها بدئیێت که وتی مُردگا کبر کرت بکنان.“
وهدے داوودا وتی وهد و باریگا، هُدائے واهگ سَرجم کرتنت، مُرت و وتی پت و پیرُکانی ڈئولا کبر بوت و آییئے جۆن هم پوسِّت.