4 وتی سجّهێن پَسانی ڈنّا برگا رند، وت پێسرَ بیت و پَس آییئے رَندا گۆنَ بنت، چێا که آییئے تئوارا پَجّاهَ کارنت.
منا دگه پَس هم هست که چه اے رمگا نهاَنت. باید اِنت آیان هم بیاران. آ منی تئوارا دلگۆشَ کننت. نون رمَگ یکّے بیت و شپانک یَکّے بیت.
اگن کَسے لۆٹیت منی هِزمتا بکنت، گڑا آ لازم منی رَندگیریا بکنت و هر جاه که منَ بان، منی هِزمتکار همۆدا گۆن من گۆنَ بیت. اگن کَسے منی هِزمتا کنت، منی پت آییا شرپدارَ کنت.
پیلاتوسا گوَشت: ”اَچه، تئو بادشاهے ائے؟“ ایسّایا گوَشت: ”تئو وت منا بادشاهے گوَشگا ائے. من پێدا بوتگ و دنیایا آتکگان که په راستیا گواهی بدئیان. هرکَسا که راستی دۆستَ بیت، منی هبران گۆشَ داریت.“
شما په همے سکّیانی سگّگا گچێن کنگ بوتگێت، پرچا که مَسیها هم په شمئیگی سکّی سگّت و نمونه و مِسالے بوت که شما آییئے رَندگیریا بکنێت.
اے رمگئے سرا واجهی مکنێت که شمئے دستا دئیگ بوتگ، په اِشیا شَرّێن مِسالے ببێت.
آ سجّهێن که چه من و پێسر آتکنت دُزّ و رَهزن اَتنت و پَسان آیانی تئوار گۆش نداشت.
رَندا ایسّایا مرید لۆٹتنت و گوَشتی: ”اگن کَسے لۆٹیت منی رَندگیریا بکنت، باید اِنت وتی دِلئے سجّهێن لۆٹ و واهگان یله بدنت و په ساهئے نَدر کنگا، وتی جندئے سَلیبا بَڈّا بکنت و منی راها گام بجنت.
بانۆرئے هُدابُند، سالۆنک اِنت. انچۆ که سالۆنکئے دۆست اۆشتاتگ و سالۆنکئے تئوارا اِشکنت و گَل و شادانَ بیت، منا همے ڈئولێن کامل و سررێچێن شادهیے رستگ.
من په شما مِسالے اێر کرت تانکه هما ڈئولا که من گۆن شما کرت، شما هم هما ڈئولا بکنێت.
نون هما ڈئولا که مَسیها وتی جسم و جانا سکّی سگّت، شما هم په اَنچێن کارێا تئیار ببێت، پرچا که هر وهدا کسێا مان جسما سکّی سگّتگ، چه گناها رَکّتگ.
دَروازگپان، گواشئے دپا په آییا پَچَ کنت و پَس شپانکئے تئوارئے نێمگا دلگۆشَ بنت. آ وتی جندئے پَسان په نام تئوارَ جنت و آیان ڈنّا بارت.
پَس دَرامدێئے رَندا نکپنت، چه آییا تچنت، چێا که دَرامدئے تئوارا پَجّاهَ نئیارنت.“
منی پَس منی تئوارا گۆشَ دارنت، من آیان جاهَ کاران و آ منی رَندگیریا کننت.