6 یَهیا نامێن مردے هستاَت. هُدایا راه داتگاَت.
شما وت شاهد اێت، من گوَشت که من مَسیه نهآن، بله چه آییا پێسر رئوان دئیگ بوتگان.
من آ نزانت، بله هما که منا رئوانی دات که گۆن آپا پاکشۆدی بدئیان، هماییا منا گوَشتگاَت که وهدے تئو دیست پاکێن روه کَسێئے سرا اێر آتک و نِشت، بزان آ هما کَس اِنت که گۆن پاکێن روها پاکشۆدیَ دنت.
چه ایسّائے آیگا پێسر، پاکشۆدۆکێن یَهیایا سَرجمێن اِسراییلئے کئومئے دێما جار جت که آ چه وتی گناهان تئوبه بکننت و پاکشۆدی بکننت.
تئو، او منی چُکّ! بُرزێن اَرشئے هُدائے نبی زانگَ بئے، چێا که تئو چه هُداوندئے آیگا پێسر، آییئے راه و کِشکا تچک و تئیارَ کنئے.
آ هما اِنت که آییئے بارئوا نبیسگ بوتگ: بچار، من وتی کاسِدا چه تئو پێسر راهَ دئیان که آ، تئیی راها تچک و تئیارَ کنت.
بله پرێشتگا گۆن آییا گوَشت: ”او زَکَریا! متُرس. تئیی دْوا مَنّگ بوت، تئیی جَن اِلیزابِت مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و باید اِنت تئو آییئے ناما یَهیا بکنئے.
شمئے هئیالا، یَهیایا چه کجا پاکشۆدی دئیگئے اِهتیار رَستگاَت، چه آسمانا یا چه انسانئے نێمگا؟“ آیان وتمانوتا شئور و سَلاه کرت و گوَشتِش: ”اگن بگوَشێن چه آسمانا اَت، گڑا مارا گوَشیت: ’په چے آییئے سرا ایمانۆ نئیاورت؟‘