13 اگن چه شما کَسے سکّی و سۆریان کپتگ، دْوا بکنت و اگن یکّے گَل و شادان اِنت، سنا و ستا بکنت.
سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ، من ترا نجاتَ دئیان و تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.“
اے یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێن مردم، تَهتئے دێما و چارێن سَهدار و کماشانی دێما نۆکێن سئوتے جنگا اَتنت. اَبێد چه هما یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێنان که چه زمینا مۆکگ بوتگاَتنت، دگه کَسّا اے سئوت در برتَ نکرت.
آ، یکّ گران و جانسۆچێن رنجێا دُچار اَت، پمێشکا گێشتر دْوایی کرت و آییئے هێد، هۆنئے ترَمپانی ڈئولا زمینئے سرا پِٹِّتنت.
هُدائے سِپَت و سَنایا رَند، دێم په زئیتونئے کۆها راه گپتنت.
آیان شراب وارت و تلاه، نُگره، بْرنج، آسن، دار و سِنگێن هُدایانی ستا کرت.
وتی تنگیان گۆن هُداوندا پِریاتُن کرت، آییا منا پَسّئو دات و آزات کرت.
آ منا تئوارَ کنت و من پسّئویَ دئیان، سکّیان آییئے همراهَ بان، آییا نجاتَ دئیان و اِزّتَ بَکشان.
په بُرزتئواری کوکّارا اَتنت: ”رَکّێنگ مئے هُدائے دستا اِنت، هماییئے که تَهتئے سرا نِشتگ و رَکّێنگ گوَرانڈئے هم دستا اِنت.“
گڑا گوَشتی: ”او ایسّا! وهدے تئو وتی بادشاهیا سر بوتئے، منی هئیالا هم بکپ.“
آییا بنازێنێت، آییا په سئوت بنازێنێت، آییئے سجّهێن باکَمالێن کارانی هبرا بکنێت.
بیاێت په شُگرگزاری آییئے بارگاها رئوێن، په شادهی کوکّارَ کنێن، سئوتَ جنێن و آییا ستا کنێن،
وتی پرێشانیانی تها هُداوندُن تئوار جت و کُمک لۆٹگئے پریاتُن وتی هُدائے گوَرا بُرز کرت. آییا چه وتی پرستشگاها منی تئوار اِشکت و منی کُمک لۆٹگئے پریات آییئے گۆشان رَست.
براتان! سکّیانی وهدا، سَبر و اۆپارا چه هما نَبیان سَبکّ بگرێت که هُداوندئے ناما هبرِش کرتگ.