14 شما همینچُک هم نزانێت که باندا چے بیت. شمئے زِند چیّے؟ شما باپ و هُرمئے پئیما اێت که دمانُکێا گِندگَ بیت و پدا گارَ بیت.
پرچا که: ”انسان چۆ کاه و سبزگا اِنت و شان و شئوکتی چۆ کاهئے پُلّا. کاه و سبزگَ مرنت و پُلّ هم کپنت.
تئو منی زِند بچیلّێئے کَدّا کرتگ، منی زِندمانئے سال، تئیی چمّا هچّ نهاَنت. سَدَّک آن که انسانئے زِند یک ساهے گێش نهاِنت.“ اۆشت...
دنیا و دنیایی واهگ، گار و زئوالَ بنت، بله کَسے که هُدائے واهگانی سرا کارَ کنت، اَبدمان اِنت.
چێا که منی رۆچ چۆ دوتّا گارَ بنت و هڈّ چۆ رۆکێن اِشکرا سُچنت.
هستۆمند، وتی دربێشی و نێزگاریئے سرا، چێا که هستۆمند دَشتئے پُلّئے پئیما هُشکَ ترّیت و زئوالَ بیت.
هئیالا بکپ که منی اُمرئے رۆچ چۆن کمّ اَنت، تئو بنی آدم ناکارێن چیزّے جۆڑ کرتگ.
دنیا زوتّ هلاس بئیگی اِنت، پمێشکا گۆن شِهم و رَهداریا وتا گران و سنگین بدارێت تان دْوا کرت بکنێت.
زانتی که اے هاکیێن انسان اَنت، رئوۆکێن گواتے که پدا پِرَ نترّیت.
انسانئے زِند چۆ دَمکَشّێا اِنت و رۆچی چۆ گوَزۆکێن ساهگێا.