8 اگن شاهانگێن شَریَتا، هما دابا برجاه بدارێت که پاکێن کتاب هُکمَ کنت: ”گۆن وتی همساهگا وتی جندئے ڈئولا مِهر بکن“ گڑا شما شَرّ کرتگ.
چێا که سجّهێن شَریَتئے مَجگ همے یکّێن هُکم اِنت: ”وتی همساهگا وتی جندئے پئیما دۆست بدار.“
گڑا همایانی دابا کار و هبر بکنێت که آزاتیئے شَریَتئے سرا دادرَسی کنگَ بنت.
دومی هُکم هم، همِشیئے ڈئولا اِنت: گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن.
سکّیئے وهدا یکدومیئے کُمکّا بۆشتێت. اے ڈئولا شما مَسیهئے کانونئے پرمانبرداریا کنێت.
بله شما هُدائے گچێن کرتگێن بادشاهێن روهانیێن پێشوا و پاکێن کئوم اێت، هُدائے جندئے کئوم اێت و آییا شمارا چه تهاریا دێم په وتی پرشئوکتێن رُژناییا گْوانک جتگ تان آییئے مزنێن کاران جار بجنێت.
بله آ که وتی چمّان دێم په تمان و کاملێن شَریَت، بزان ”آزاتیئے شَریَتا“ تَرّێنیت و آییئے سرا مُهرَ اۆشتیت، شمۆشکارێن اِشکنۆکے نهاِنت، مَنّۆکێن کار کنۆکے. آ وتی کار و کِردا بَهتاورَ بیت.
مارا په شما براتی مِهرئے بارئوا نبشته کنگئے زلورت نهاِنت، چێا که شما وت چه هُدائے تالیمان در بُرتگ که چۆن یکدومیا دۆست بدارێت.
بله شما شَرّێن کارے کرتگ که منی درد و گَمان شریکدار بوتگێت.
آییئے هُدابُندا گوَشت: ’شاباش، او وپادار و شَرّێن گُلام! تئو هم گۆن کَمُّکا تچک و راست بوتگئے، ترا هم گێشترێن کارانی ڈُبَّها دئیان، بیا منی شادکامیانی شریکدار بئے.‘
ترا باور اِنت که هُدا یکّے. شَرّ اِنت. دێه و جِنّانی باور هم همِش اِنت و چه تُرسا لَرزنت.
هُدابُندا گوَشت: ’شاباش، او وپادار و شَرّێن گُلام! تئو گۆن کمّێن بُنمالا تچک و راست بوتگئے، نون من ترا گێشترێن کارانی زِمّه و ڈُبَّها دئیان، بیا منی شادکامیانی شریکدار بئے.‘
پمێشکا، هر کارا گۆن دگران هما ڈئولا نێکی بکنێت که لۆٹێت آ دگه هم گۆن شما بکننت. شَریَت و نبیانی گپّ و هبر همِش اِنت.
مِهر گۆن همساهگا بدیَ نکنت. پمێشکا مِهر کنگ، شَریَتئے سَرجمی اِنت.
او براتان! یکدومیا اێر مجنێت و بدگۆیی مکنێت. هرکَس که وتی براتا بد بگوَشیت و آییا مئیاربار بکنت، راست اِش اِنت که آییا شَریَت بد گوَشتگ و مئیاریگ کرتگ. اگن تئو شَریَتئے دادرسیا کنئے، گڑا شَریَتئے سرا کار کنگا نهائے، شَریَتئے هِلاپا شئور بُرّگا ائے.