18 نون بوتَ کنت کَسے بگوَشیت: ”تئیی کِرّا باور هست و منی کِرّا کار و کِرد. تئو وتی باوَرا بے کار و کِردا منا پێش بدار و من چه وتی کار و کِردا، ترا وتی باوَرا پێشَ داران.“
شمئے نیاما دانا و اَگلمند کئے اِنت؟ بِلّێت اِشیا چه وتی شَرکِردیا پێش بداریت، گۆن هما بێکِبری و مهربانیا که چه هِکمتا کئیت.
اے هُکمئے مکسد مِهر اِنت که چه سپاێن دل و پاکێن زمیر و دلسِتکێن ایمانێا پێدا بیت.
او براتان! بے کار و کِردا، تهنا گۆن باوَرمندیئے گپّ و هبرا، کَسێا چے سوتّ و پائدگے رسیت؟ اے پئیمێن باوَرمندی، چۆن آییا رَکّێنتَ کنت؟
چێا که ایسّا مَسیهئے راها سُنّت بئیگ و نبئیگئے مانا یَکّ اِنت، تهنا هما ایمانا مانا هست که چه مِهرئے راها وتا زاهِرَ کنت.
تئو هر شرّێن کارا په آیان مسالے ببئے. تالیم دئیَگا تچک و راست و گْران و سنگین ببئے و
بله آ که وراکێئے سرا شَکّ اِنت، اگن آییا بوارت مئیاریگ اِنت، چێا که گۆن باور و ایمانا نئوارتگی. هرچے که چه باور و ایمانا مبیت، گناه اِنت.
چێا که مئے باور اِش اِنت که اِنسان چه باورمندیا پاک و پَلگار زانگَ بیت، چه شَریَتئے کارانی کنگا نه.
نون په هما مردمان هچّ مئیارباریے نێست که ایسّا مَسیهئیگ اَنت.
همے پئیما داوود هم هما مردمئے بَهتاوریئے هبرا کنت که هُدا چه آییئے کار و کِردا ڈنّ آییا پاک و پَلگار هسابَ کنت و گوَشیت:
چه من جُستَ کنئے: ”گڑا هُدا چێا اَنگت مارا اێرَ جنت؟ آییئے اِرادهئے دێما کئے اۆشتاتَ کنت؟“