ما مُدام هُدائے شُگرا گرێن که وهدے هُدائے هبر شمارا سر بوت، هما هبر که شما چه ما اِشکت، شما مَنّت که انسانی هبرے نهاِنت، هُدایی هبرے و اَنچُش اِنت هم. اے هُدائے هبر اِنت که شمئے، بزان باوَرمندانی دلان اَسَر کنگا اِنت.
اے شهرئے یَهودی چه تِسالونیکیئے شهرئے یَهودیان واهگدارتر اَتنت. آیان، په هُبّ و هُدۆک هُدائے هبر مَنِّت و هر رۆچ پاکێن کتابِشَ وانتنت و پَٹّ و پۆلِشَ کرت تان بزاننت بارێن پولُسئے هبر راست اَنت یا نه؟
من هما دمانا په تئیی لۆٹگا وتی کاسِد راه داتنت، تئیی مِنَّت سر و چمّان که تئو آتکئے. نون ما سجّهێن هُدائے دیوانا هۆر نِشتگ و وداریگ اێن تان هُداوندئے آ سجّهێن هبران بِشکنێن که ترا په مئے گوَشگا هُکمی داتگ.“
او دُردانگان! گۆش دارێت. هُدایا اے دنیائے نێزگارێن مردم گچێن نکرتگاَنت که باوَرا هستۆمند ببنت و هما بادشاهیا میراس ببرنت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان لبز و کئول کرتگ؟
او براتان! یکدومیا اێر مجنێت و بدگۆیی مکنێت. هرکَس که وتی براتا بد بگوَشیت و آییا مئیاربار بکنت، راست اِش اِنت که آییا شَریَت بد گوَشتگ و مئیاریگ کرتگ. اگن تئو شَریَتئے دادرسیا کنئے، گڑا شَریَتئے سرا کار کنگا نهائے، شَریَتئے هِلاپا شئور بُرّگا ائے.
بله، او منی براتان! سئوگِند مئوَرێت، نه آسمانئے، نه زمینئے و نه دگه چیزّێئے. بِلّێت که شمئے ”هئو“، هئو ببیت و ”نه“، نه ببیت، تان چُش مبیت که مئیاریگ کنگ ببێت.