23 هُدایا زمینئے سرئے سجّهێن سَهدار گار و گُمسار کرتنت. انسان و جانوَر و لاپکَشّ و آسمانئے مُرگ، سجّهێن چه زمینا گار بوتنت. اێوکا نوه و هما که گۆن آییا بۆجیگا گۆن اَتنت، پَشت کپتنت.
هما اَرواه که گوَستگێن زمانگا ناپرمانیاِش کرتگاَت، بزان نوهئے زمانگا که بۆجیگ اَڈّ بئیگا اَت و هُدا گۆن سبر و اۆپار وداریگ اَت، بله کمّێن مردمے، بزان تهنا هشت مردم چه آپئے راها رَکّت.
من دنیایا اَنچێن هار و توپّانے کاران که آسمانئے چێرئے سجّهێن سَهدارَ مِرنت، هر سَهدار که دمَ کَشّیت، بێرانَ بیت. هرچے که زمینئے سرا هست، سجّهێنَ مِرنت.