22 هما سجّهێن سُرِنده که هُشکێن زمینا اَتنت، هما که زِندئے ساهِش مان اَت، بێران بوتنت.
هُداوندێن هُدایا چه زمینئے هاکا مردمے جۆڑ کرت، آییئے پۆنزا زِندئے ساهی دَمِت و اے مردم سَهدارے بوت.
من دنیایا اَنچێن هار و توپّانے کاران که آسمانئے چێرئے سجّهێن سَهدارَ مِرنت، هر سَهدار که دمَ کَشّیت، بێرانَ بیت. هرچے که زمینئے سرا هست، سجّهێنَ مِرنت.
هُدایا زمینئے وَکشیێن هئیوان آیانی جندئے تَهرئے هسابا، دَلوَت آیانی جندئے تَهرئے هسابا و زمینئے سرا لاپکَشّێن جانوَر آیانی جندئے تَهرئے هسابا جۆڑ کرتنت. هُدایا دیست که اے کار شَرّ بوت.