11 نوهئے اُمرئے شَش سدُمی سالئے دومی ماهئے هَبدهُمی رۆچا، جُهلانکیانی سجّهێن چَمّگ بُتکنت و آسمانئے دریگ پَچ بوتنت.
جُهلانکیانی چَمّگ و آسمانئے دریگ بند بوتگاَتنت و چه آسمانا هئورانی گوارگ هم بند بوتگاَت.
دریائے آپان مُچّ و هاکۆٹَ کنت و جُهلیان مان اَمبارا.
هُدایا کُبّه اَڈّ کرت و کُبّهئے چێرئے آپ چه سربُرئے آپان جتا کرتنت. اے کار بوت.
چێا که چه هار و توپّانا پێسر، تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت، مردمان وارتگ و نۆشتگ و سانگ و سور کرتگ.
جۆ و سرچمّگ، تئو رُمبێنت و رئوان کرتنت، مُدامیگێن کئور، تئو هُشک کرتنت.
من دنیایا اَنچێن هار و توپّانے کاران که آسمانئے چێرئے سجّهێن سَهدارَ مِرنت، هر سَهدار که دمَ کَشّیت، بێرانَ بیت. هرچے که زمینئے سرا هست، سجّهێنَ مِرنت.
هما وهدا که مردمَ گوَشنت ”اَمن و امان اِنت“، آیانی سرا اَناگت تباهیے کئیت، انچۆ که لاپپُرّێن جنێنێئے چِلّگی درد اناگتَ کایَنت، و آ تَتکَ نکننت.
چه همے آپا آ زمانگئے دنیا بُڈّت و گار و بێگواه بوت.
اے وهدا که زمینئے سرا هار آتک، نوهئے اُمر شَش سد سال اَت.
دومی ماهئے بیست و هپتُمی رۆچا زمین سَرجما هُشک اَت.