8 بله هُداوند چه نوها رَزا اَت.
شما منی سرا، وتی کَسترئے سرا رهم کرتگ و گۆن منی زِندئے رَکّێنگا پێش داشتگ که چینکدر مهربان اێت. بله من دێم په کۆهان تتکَ نکنان. چۆ مبیت که اے تباهی منا مان برۆپیت و من بمِران.
پرێشتگا گوَشت: ”او مَریم! متُرس، چێا که هُدائے مِهر و رهمت تئیی همراه اِنت.
که هُداوندێن رۆچ و اِسپرے، هُداوند رهمتَ بَکشیت و اِزّتَ دنت. هما که زندا په بێمئیاریَ گوازێنیت، هُداوند شرّێن چیزّان چه آییا دورَ نداریت.
چێا که هُدائے رهمت که سجّهێن مردمان رکّێنتَ کنت، زاهر بوتگ.
هُداوند وتی سجّهێن دۆست دارۆکانی نِگهپان اِنت و سجّهێن بدکاران تباهَ کنت.
نون کَسے که کارَ کنت، آییئے مُزّ، تُهپه و ٹێکیے هسابَ نبیت، آییئے هَکّ اِنت.
داوودا، هُدائے وشّێن واهگ و رهمت گۆن اَت و لۆٹتی په آکوبئے هُدایا جاگه و هنکێنے اَڈّ بکنت،
چه کوَهنێن جهانا هم سر نگوَست و هُداناباورانی دنیائے سرا توپّانی آورت و تهنا نوه که راستی و پهرێزکاریئے جار جنۆک اَت، گۆن هپت کَسا رَکّێنتی.
هُداوند وتی آیگئے رۆچا اۆنێسیپُروسئے سرا مهربان بات. وهدے من اِپێسُسئے شهرا اَتان، تئو شرَّ زانئے که آییا چینکدر منی هِزمت کُرت.
بله هُدایا که منا چه ماتئے لاپا گچێن کرتگ‌اَت، چه وتی رهمتئے برکتا منا تئوار جت و پئیسله‌ای کرت
اگن گِچێن چه رهمتئے راها اِنت، گڑا چه اِد و رَند چه کار و کِردا نه‌اِنت، اگن چه کار و کِردا بوتێن، گڑا چه اِد و رَند رهمت، رهمت نبوتگ‌اَت.
تانکه ما که آییئے رهمتئے برکتا بێگناه و بێمئیار هساب بوتگێن، اَبدمانێن زندئے اُمێتئے میراسدار ببێن.
هما ڈئولا که نوهئے باریگا بوتگ، انسانئے چُکّئے آیگئے رۆچ هم اَنچُشَ بیت.
هما ڈئولا که نوهئے باریگا بوتگ، انسانئے چُکّئے رۆچ هم اَنچُشَ بیت.
هما اَرواه که گوَستگێن زمانگا ناپرمانی‌اِش کرتگ‌اَت، بزان نوهئے زمانگا که بۆجیگ اَڈّ بئیگا اَت و هُدا گۆن سبر و اۆپار وداریگ اَت، بله کمّێن مردمے، بزان تهنا هشت مردم چه آپئے راها رَکّت.
