6 هُداوند پَشۆمان بوت که من دنیایا اِنسان چێا جۆڑ کرت. هُداوندئے دل سکّ پَدَرد بوت.
هُداوندا اِراده کرتگاَت که وتی مهلوکئے سرا بلاهے دئورَ دئیان، بله اِرادهی بدل کرت.
گۆن آیان وتی اَهد و کراری یات کرت و چه وتی بازێن مِهرا، چه آیانی بدیان سر گوَست.
هر نێکێن داد و هر تمانێن تُهپه و ٹێکی چه بُرزا کئیت، چه نور و رُژنئے پتئے نێمگا که هچبر بدلَ نبیت و هچّ تهاری و ساهگێا آییئے اَرواه و جَبینا راه نێست.
بێوَپایانی نێمگا چاران و منا چه اِشان نپرتَ بیت، که تئیی رهبندانی رَندگیریا نکننت.
هُداوندا سئوگند وارتگ و پشۆمانَ نبیت، که: ”تئو تان اَبد دینی پێشواے ائے، مَلکیسِدیکئے هِسابا.“
تان چِل سالا چه آ نسلا بێزار اتان، گوَشتُن: ’اے انچێن مردم اَنت که دلِش گُمراه اَنت و منی راهانَ نزاننت،‘
دْرێگتا منی کئوما منی هبر گۆش بداشتێن و اِسراییل، منی راها بشُتێن.
گیابانا چینچک رندا چه هُدایا سرکشیاِش کرت، اۆدا آاِش گَمیگ کرت.
چێا که هُدا وتی ٹێکیا پَچَ نگیپت و وتی گْوانکا پِرَ نترّێنیت.
گوَشتی: ”وتی جۆڑ کرتگێن اِنسانا چه زمینئے سرا گار و گُمسارَ کنان. مردمان، چارپادێن هئیوانان، لاپکَشّێن جانوَران و آسمانئے بالی مُرگان یکجاه گُمسارَ کنان، چێا که من چه اِشانی جۆڑ کنگا پَدَرد آن.“