16 بۆجیگئے سرا بَند، بله بُرزادی نێمگئے چَپّ و چاگردا یکّ دَستے پَچ بِلّ. بۆجیگئے کَشا دروازَگے پِر کن. بۆجیگا سئے تَبَک کن: چێری، نیامی و بُرزی تَبَک.
چِلّ رۆچا رند، نوها هما دریگ پَچ کرت که آییا بۆجیگا پِر کرتگاَت.
هما پئیما که هُدایا نوه هُکم داتگاَت، هر سَهدارئے نَر و مادگ بۆجیگا پُترتنت. نون هُداوندا دروازگ بَست.
وهدے کئیت که لۆگئے هُدابُند پادَ کئیت و لۆگئے دروازگا بندَ کنت، گڑا شما لۆگئے دپا اۆشتێت و هرچُنت دروازگا ٹُکّێت و تئوارَ کنێت: ’او واجه! دروازگا په ما پَچ کن!‘، بله آ پَسّئوَ دنت که ’من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت.‘
بۆجیگا اَنچۆ اَڈّ کن که دْراجیا سئے سد دَست ببیت، پْراهیا پنجاه دَست و بُرزیا سی دَست.
من دنیایا اَنچێن هار و توپّانے کاران که آسمانئے چێرئے سجّهێن سَهدارَ مِرنت، هر سَهدار که دمَ کَشّیت، بێرانَ بیت. هرچے که زمینئے سرا هست، سجّهێنَ مِرنت.