20 شمئے نیّت منی تاوان دئیگ اَت، بله هُدائے نیّت نێک اَت. آییئے نیّت همِش اَت که بازێن مردمێئے ساه برَکّیت. اے کار، همِش اِنت انّون بئیگا اِنت.
ما زانێن، هُدا سجّهێن چیزّان په وتی دۆست دارۆکانی شَرّی و اێمنیا کارَ بندیت، په همایان که هُدائے مکسدا گْوانک جنَگ بوتگاَنت.
شرّ بوت که سکّی و سۆریانی تها کپتان که تئیی هُکمان در برت بکنان.
اے مرد گۆن هُدائے پێشزانتی و گیشّێنتگێن شئورا شمئے دستا دئیگ بوت و شما گۆن بێدینانی کُمکّا سَلیبئے سرا دْرتک و کُشت.
هُدایا وتی هِزمتکار گچێن کرت و پێسرا شمئے گوَرا رئوان دات تان شمارا برکت بدنت و هر یکّێا چه آییئے هراب و گَندگێن راها پِر بترّێنیت.“
وهدے براتان دیست که پتا ایسُّپ چه ما دۆستتر اِنت، چه ایسُّپا نَپرتِش کرت و گۆن آییا مُدام زهرا زهر هبرِشَ کرت.
سجّهێن رۆچا، منی هبران تابَ دئینت و سجّهێن هنرِش په منی آزار دئیگا اِنت.
په انسانا تئیی هِژم هم تئیی سَتائے سئوَبَ بیت و پَشت کپتگێن هِژما تئو وتی لانکا بندئے.
یَهودایا گۆن وتی براتان گوَشت: ”مارا چه وتی براتئے کُشگ و آییئے هۆنئے چێر دئیگا چِه پائِدگے رسیت؟
بیاێت، ایسُّپا اِسماێلیانی کِرّا بها کنێن. آییئے جندا نکُشێن. مئے برات اِنت. مئے وتی هَڈّ و هۆن اِنت.“ براتان منِّت.
بله ایسُّپا گوَشت: ”متُرسێت. من هُدا وَه نهآن.