19 بله ایسُّپا گوَشت: ”متُرسێت. من هُدا وَه نهآن.
او دۆستێن دُردانگان! هچبر بێرگیری مکنێت، کَهرا په هُدایا بِلّێت. چێا که نِبشته اِنت: ”هُداوندَ گوَشیت: ’بێرئے گِرگ منی کار اِنت، سِزا دئیۆک من آن.‘“
بله نون پرێشان مبێت و وتا مئیاریگ مکنێت که شما چێا منا اِدا بها کرت. هُدایا په ساهانی رَکّێنگا منا چه شما پێسر اِدا راه دات.
آکوب آییئے سرا زهر گِپت و گوَشتی: ”زانا من هُدا آن که تئیی دێمُن داشتگ که چُکّ مئیارئے؟“
بله ایسّایا هما دمانا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“
گڑا برات ایسُّپئے کرّا آتکنت و پادانی کپتنت و گوَشتِش: ”ما تئیی گُلام اێن.“
شمئے نیّت منی تاوان دئیگ اَت، بله هُدائے نیّت نێک اَت. آییئے نیّت همِش اَت که بازێن مردمێئے ساه برَکّیت. اے کار، همِش اِنت انّون بئیگا اِنت.