6 هچبر اِشانی مجلسا منِنداتان، گۆن اِشان همدیوان مباتان، که چه وتی هِژما مردمِش کُشتگاَنت و په وتی دِلوَشّیا سانڈِش لَنگ کرتگاَنت.
گڑا آکوبا گۆن شَمون و لاویا گوَشت: ”شما منا اَزابے سرا دات که شما منا اے مُلکئے مردم، بزان کَنهانی و پِریزّیانی دلا سْیَهرو کرت. ما کَمُّک اێن و اگن اے مردم وتی زۆرا یکّ بکننت و منی سرا اُرُش بکننت، من و منی لۆگئے مردم تباهَ بێن.“
منی ساها گُنهکارانی هۆریگا مگر و زِندا گۆن هۆنیگان،
پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت. جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت.
پدا گۆن وتَ گوَشان: ”تئو په بازێن سالان مزنێن مالے مُچّ کرتگ. نون آسودگ ببئے، وشّ بوَر و بنۆش و شادهی کن!“‘
منا چه بدکارانی پندلان چێر دئے، چه رَدکارانی آشۆپا.
او منی اَرواه! آگاه بئے. او چنگ و سُرۆدان! آگاه بێت. من بامگواها چه وابا پادَ کنان.
تئو بدکار بکُشتێننت، او هُدا! چه من دور بێت، او هۆنواران!
او منی اَرواه! هُداوندا بنازێن. او منی باتنئے هر چیزّ! آییئے پاکێن ناما بنازێن.
او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و وتی هُدا.
او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و وتی هُدایا.
او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و
تانکه منی اَرواه ترا ستا بدنت و بێتئوار مبیت. او هُداوند، منی هُدا! تان اَبد تئیی شُگرا گران.
منا بدکارانی همراهیا گِرّان مکن و مکَشّ، هما که رَدێن کارَ کننت و گۆن همساهگان چه سُهل و سَلاها هبرا اَنت، بله دلِش چه شِرّ و شۆرا پرّ اِنت.
او هُدا! اِشان مئیاربار هساب کن، بِلّ که وتی شئورانی تها ببُڈّنت. آیانی بازێن ناپرمانیانی سئوَبا، چه وت دورِش کن، چیا که تئیی هلاپا شۆرشِش کرتگ.
بَهتاور هما اِنت که بدکارانی شئور و سَلاهئے سرا نرئوت، گُنهکارانی رهسرا نهاۆشتیت و ریشکند کنۆکانی دیوانا ننِندیت،