28 اے اِسراییلئے دوازدهێن کَبیله اَتنت و اے هما هبر اَتنت که آیانی پتا برکت دئیگئے وهدا گۆن آیان کرتنت. هر یکّێارا هماییئے هسابا برکتی دات.
و من همایانی هساب اِشکت که مُهر جنَگ بوتگاَتنت. چه اِسراییلئے چُکّانی سجّهێن کَبیلهان، یکّ سَد و چِلّ و چار هزار مردم مُهر جنَگ بوتگاَت:
په همے لَبز و کئولئے سَرجم بئیگئے اُمێتا، مئے یَهودیانی دوازدهێن کَبیله شپ و رۆچ په دلسِتکی هُدایا پرستشَ کننت. او مَڑاهدارێن بادشاه! یَهودی پمێشکا منی سرا بُهتام جنَگا اَنت که من په همے کئولئے سَرجم بئیگا سَدّک آن.
اِسراییل همے دَمگا نندۆک اَت. روبِن شت و گۆن وتی پتئے سُریَت، بِلَّها وپت و وابی کرت. اِسراییل سهیگ بوت. آکوبا دوازده مردێنچُکّ هستاَت:
چه هُدا و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے هِزمتکار، آکوبئے نێمگا په دوازدهێن کَبیلهان که دنیایا شِنگ و شانگ اَنت. شمارا سلام سر بات.
سِنگ، اِسراییلئے چُکّانی نامانی هسابا ببنت، دوازده نام و دوازده سِنگ. هر یکّێئے سرا چه دوازدهێن کَبیلهان یکّێئے نام چۆ مُهرا نَکش ببیت.
بِنیامین دِرّۆک و وَرۆکێن گُرکے، سُهبان شکار اێرَ بارت و بێگاهان آوار بهرَ کنت.“
نون آکوبا وتی چُکّ چۆ سۆج داتنت: ”من گۆن وتی مُرتگێن مردمان هئوار بئیگی آن. منا منی پت و پیرُکانی کرّا، هما گارا کبر کنێت که اِپرون هیتّیئے ڈگارا اِنت،