23 تیرکَمان جنۆکان په زهرناکی آییئے سرا اُرُش کرت و په بدواهی تیرِش جت.
ایسُّپِش گِپت و چاتا دئور دات. چاتا آپ مان نێستاَت، کۆرچاتے اَت.
چیا که وتی زبانا زهمانی پئیما تێزَ کننت و وتی تهلێن هبران تیرئے پئیما کارَ بندنت
وهدے میدیانی سئوداگر نزّیکّا رَستنت، براتان ایسُّپ چه چاتا کشِّت و بیست نُگرها اِسماێلیانی کرّا بها کرت. اِسماێلیان ایسُّپ مِسرا برت.
مریدِش سر و سۆج کرت و دِلبڈّی داتنت که وتی باوَرا مُهر بدارنت. گوَشتِش: ”ما، گۆن بازێن سکّی و سۆریانی سَگّگا هُدائے بادشاهیا شتَ کنێن.“
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
منا سَکّا تێلانکِش دات که بکپان، بله هُداوندا منا کُمکّ کرت.
گۆن یکدگرا گوَشتِش: ”اَسلا مارا براتئے هَکّان گِپتگ. ما دیست که آ چینچُک پرێشان اَت، په وتی جانئے رَکّێنگا مئے کرّا دَزبندی و پریاتی کرت، بله ما آییئے هبر گۆش نداشتنت، پمێشکا اے مُسیبت مئے سرا کپتگ.“
براتان ایسُّپ چه دورا دیست و آییئے سر بئیگا پێسر په آییئے کُشَگا پَندَلے سازِتِش.
وهدے براتان دیست که پتا ایسُّپ چه ما دۆستتر اِنت، چه ایسُّپا نَپرتِش کرت و گۆن آییا مُدام زهرا زهر هبرِشَ کرت.
ایسُّپ پُرسَمرێن اَنگورے، چَمّگئے لَمبا برآوَرێن اَنگورے. شاهڑی، دیوالان سرَ کپنت.
بله ایسُّپئے کَمان برجاه منت و باسکی مُهر و مُهکم اَتنت، آکوبئے زۆرمندێن هُدائے دستئے برکتا، اِسراییلئے شپانکئے برکتا، اِسراییلئے تَلارئے برکتا،