9 آکوبا پسّئو دات: ”منی زندئے مُساپریا سَد و سی سال اِنت. منی اُمر مزن نهاِنت و منی سال په سکّی و سۆری گوَستگاَنت. چه منی پت و پیرُکانی مُساپریئے سالان کمتر اَنت.“
”او هُداوند! منی دْوایا بِشکن و په کُمکا منی پریاتئے نێمگا دلگۆش کن، ارسانُن مشمۆش و بێتئوار مبئے. چیا که تئیی گوَرا مهمانێئے پئیما آن، دَرامدے، وتی پت و پیرێنانی ڈئولا.
اِساکا یکّ سَد و هَشتاد سال اُمر کرت،
تئو منی زِند بچیلّێئے کَدّا کرتگ، منی زِندمانئے سال، تئیی چمّا هچّ نهاَنت. سَدَّک آن که انسانئے زِند یک ساهے گێش نهاِنت.“ اۆشت...
اے وهدا که آیان گۆن پِرئونا هبر کرت، موسّائے اُمر هشتاد سال اَت و هارونئے هشتاد و سئے.
من گۆن آیان اَهد و پئیمان هم کرت که کَنهانئے مُلکا شمارا دئیان، بزان هما مُلکا که اۆدا آ، دَرامدئے پئیما نِشتگاَتنت.
ایسُّپ یکّ سَد و ده سالئے اُمرا مُرت، گڑا آاِش مۆمیایی کرت و تابوتێا واپێنت و مِسرا اێرِش کرت.
او دُردانگان! شما اے دنیایا بێگانگ و دَرامد اێت. منی دَزبندی همِش اِنت که وتا چه آ جسمانی لۆٹ و واهگان پهرێز بکنێت که شمئے روهئے هلاپا جنْگَ کننت.
شما همینچُک هم نزانێت که باندا چے بیت. شمئے زِند چیّے؟ شما باپ و هُرمئے پئیما اێت که دمانُکێا گِندگَ بیت و پدا گارَ بیت.
تئیی هُکم منی سئوت بوتگاَنت هر جاگه که نندۆک بوتگان.
من زمینا درامَدے آن، وتی هُکمان چه من چێر مدئے.
آکوبا مِسرا هبده سال گوازێنت و تان یکّ سَد و چِلّ و هپت سالئے اُمرا زندگ اَت.
اَرپَکشادئے پێدائِشا رند، ساما 500 سال اُمر کرت و آییا دگه مردێنچُکّ و جنێنچُکّ هم بوت.
مِتوشالَها سَرجمیا 969 سال اُمر کرت و مُرت.
پِرئونا چه آکوبا جُست کرت: ”ترا چُنت سال اِنت؟“
وتی گَزبا چه من دور کن، تان چه جهانئے یله کنگا پێسر پدا گَل ببان.“