چه سجّهێن مهلوکئے نیاما بودناکێن مردم گچێن کن، هما که هُداتُرس و پُراِهتبار اَنت و چه نارئواێن پائِدگا نپرتَ کننت. مهلوکا هزار هزار، سد سد، پنجاه پنجاه و ده دها بهر کن و چه اے مردمان هر یکّے، یکّ ٹۆلیێئے مستر کن.
موسّا و هارونا چه کورَهێا پُر زرت و پِرئونئے دێما اۆشتاتنت. موسّایا پُر آسمانئے نێمگا شانک داتنت و اے پُران انسان و جانوَرانی جانا آبلَهێن رێش و سۆم پێدا کرت.
لوتا چمّ چست کرتنت، دیستی که اُردُنئے سجّهێن دشت، تان سۆهرا سێراپ اِنت، هُداوندئے باگئے ڈئولا، مِسرئے سرڈگارئے ڈئولا. اے چه آ وهدا پێسر اَت که هُداوندا سُدوم و گُمورَهئے شهر گار و بێگواه کرتنت.
شما بگوَشێت که ’تئیی کَستر چه کَسانیا شپانک و مالدار بوتگاَنت، وتی پت و پیرُکانی پئیما.‘ گڑا شمارا اے اجازتَ رسیت که گۆشِنئے دَمگا جَهمنند ببێت که مِسریانی نِزّا سجّهێن شِپانک بَژّناکێن مردم اَنت.“