24 وهدے رۆن و مۆشئے مۆسمَ کئیت، ڈگارئے بَر و سَمرئے پَنچِکا پِرئونا بدئیێت. چار بهر وتی کرّا بدارێت که شمارا په کِشَگا تُهم و په وتی جند و وتی لۆگئے مردم و چُکّان وراک ببیت.“
تئوِ پِرئون باید اِنت مُلکا اَنچێن کارمستر بدارئے که سرسبزیئے هپتێن سالانی وهدا کِشارانی پَنچِکا بگرنت.
بَکشنده و وامدِهێن مردمئے آسَر شَرَّ بیت، هما که وتی کاران په انساپَ کنت.
بَهتاور هما اِنت که گریب و بزّگانی هئیالا اِنت، هُداوند آییا بلاه و مسیبتانی رۆچا رَکّێنیت.
مردمان گۆن آییا گوَشت: ”تئو مئے زِند رَکّێنت. واجهئے نِزَر په ما نێک بات. ما پِرئونئے گُلامَ بێن.“
ایسُّپا گۆن مردمان گوَشت: ”نون که من مرۆچی شمئے جند و شمئے ڈگار په پِرئونا بها زرتگاَنت، تُهم اِش اَنت، زمینا بکِشێت.
بُرزێن اَرشئے هُدایا ستا و سنا بات که دژمنی تئیی دستا داتنت.“ گڑا اِبراما، آییارا چه هر چیزّا دَهیَکّ دات.
سُدومئے بادشاها گۆن اِبراما گوَشت: ”منی مردمان منا بدئے و مال و مَڈّیان بزور، تئییگ اَنت.“
اے سِنگ که من په چێدَگ مِکّ کرتگ، هُدائے لۆگَ بیت. هرچے که تئوِ هُدا منا دئیئے، آییئے دَهیَکّا اَلّما ترا دئیان.“