57 سَرجمێن دنیا په دانئے گِرَگا مِسرا ایسُّپئے کِرّا آتک، چێا که سجّهێن دنیایا گرانێن ڈُکّالے کپتگاَت.
اے پئیما اِسراییلئے چُکّ هما مردمانی رُمبا گۆن اَتنت که دانئے گِرَگا آتکگاَتنت، چێا که کَنهانئے مُلکا ڈُکّال اَت.
سَرجمێن مُلک که ڈُکّالا گپت، ایسُّپا امبارانی دپ پچ کرت و مِسریانی کِرّا دانی بها کرت که سجّهێن مِسرا مزنێن ڈُکّالے کپتگاَت.
شمئے نیّت منی تاوان دئیگ اَت، بله هُدائے نیّت نێک اَت. آییئے نیّت همِش اَت که بازێن مردمێئے ساه برَکّیت. اے کار، همِش اِنت انّون بئیگا اِنت.
وهدے آکوبا دیست که مِسرا دان هست، گۆن وتی چُکّان گوَشتی: ”چێا نِشتگ و یَکدومیا چارگا اێت؟
بله کَنهانا ڈُکّال اَت و اِبرام، دێم په مِسرا جَهلاد راه گِپت تانکه په وهدێا همۆدا، دَرامدێئے پئیما بداریت، چێا که سکّێن ڈُکّالے اَت.
مُلک سکّ ڈُکّال اَت و
نون ایسُّپ مُلکئے والی اَت. اے ایسُّپ اَت که مُلکئے سجّهێن مردمانی کرّا گندمی بها کرت. گڑا ایسُّپئے برات آتکنت و آییئے دێما په اَدب سَرِش جَهل کرت.
مردمان نُگرهَ دات و دان بها گپت. ایسُّپا مِسر و کَنهانئے سجّهێن نُگره مُچَّ کرت و پِرئونئے کلاتا آورتنت.