9 گڑا آپیانی مسترا وتی واب گۆن ایسُّپا گوَشت: ”بچار، من وابے دیست که انگورئے درچکے منی دێما اِنت.
بله گُڈسرا دانیال که آییئے نام، منی هُدائے نامئے هسابا بِلْتِشازَر اِنت، منی کِرّا آتک. آییا پاکێن هُدایانی روه مان اِنت. من گۆن آییا وتی واب گوَشت:
او بادشاه! تئو چارگا اَتئے و بلاهێن بُتے دیستِت. اے مزنێن و سکّێن درپشناکێن بُتے اَت که تئیی دێما مِکّ اَت و گِندَگا تُرسناک اَت.
کَمّے وهدا رند مِسرئے بادشاهئے آپیا و نانیا وتی واجه، مِسرئے بادشاهئے نِزَرا رَدی کرت.
پِرئون دوێن کاردارانی سرا، مسترێن آپی و مسترێن نانیئے سرا زهر گپت و
آیان پَسّئو دات: ”ما دوێنان واب دیستگ و کَسّ نێست که مانااِش بکنت.“ ایسُّپا گوَشت: ”وابانی مانائے زانگ وَه هُدایی کارے. وتی وابان منا بگوَشێت.“
درچکا سئے ٹال پِر. اَنچۆ که درچکا تِج جَت، بورّ و بَر بوت و چه هۆشان رَستگێن انگور در آتک.