15 من چه اِبرانیانی مُلکا دُزّگ و اِدا آرگ بوتگان و اِدا هم من چُشێن کارے نکرتگ که اے سیَهچاتا دئور دئیگ ببان.“
ایسُّپی زُرت و هما بندیجاها بند کناێنت که اۆدا بادشاهئے بندیگ بند اَتنت. ایسُّپ همۆدا بند کنگ بوت،
په سْیَهکاران، په لئواتکاران، په گُلامانی تاجِران، په درۆگبند و درۆگێن سئوگند ورۆکان و په اے دگه هما مردمان جۆڑ کنگ بوتگ که راستێن تالیمئے هلاپ اَنت.
آیانی شَریَتا نبشته اِنت که ’مُپتا چه من نَپرتِش کرت.‘ اے ڈئولا اے هبر راست و سَرجم بوت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”من چه پتئے نێمگا بازێن نێکێن کارے کرتگ و شمارا پێش داشتگ. په کجام کارا منا سِنگسارَ کنێت؟“
منی هُدایا وتی پرێشتگے راه دات که شێرانی دپی بست. شێران منا هچّ تاوان ندات. او بادشاه! همینچک که من هدائے دێما بێگُناه آن، همینچک تئیی دێما هم من هچّ رَدێن کارے نکرتگ.“
هرکَس که مردمێئے دُزّگا گِرگ بوت، آ مردمی بها کرت یا وتی کِرّا داشتی، آییئے سِزا مَرک اِنت.
اۆدا گۆن ما اِبرانی وَرناے بند اَت. نِگهپانانی مسترئے هِزمتکارے اَت. ما گۆن آییا وتی وابئے کِسّه کرتنت و آییا مانا کرت و داتنت. دوێنان وتی وابانی مانا رست.
یکّ مردمے تتک و اِبرانیێن اِبرامئے کِرّا آتک و اے هالی دات. اے وهدا اِبرام، اَموریێن مَمرِهئے مزنێن درچکانی نزّیکّا نِشتگاَت. اَموریێن مَمرِه، اِشکول و آنِرئے برات اَت. اِشانی و اِبرامئے نیاما اَهد و پئیمانے هستاَت.
وهدے نانیانی مسترا دیست که ایسُّپا شَرّێن ماناے کرت، گوَشتی: ”من وتی وابا دیستگ که نگنئے سئے سَپْت منی سرا اِنت و
آییئے پادِش په بند و زمزیل ٹَپّیگ کرتنت و آسنێن تئوکے گُٹّا داتِش،
چێا که بدکار و پرێبکاران منی هلاپا وتی دپ پَچ کرتگ، گۆن درۆگبندێن زبانێا منی هلاپا گَپِّش جتَگ.