13 سئے رۆچئے تها پِرئون تئیی سرا بُرزَ کنت و ترا پێسریگێن مَنسَبا دنت. تئو پِرئونئے پیالها دستا دئیئے، اَنچۆ که تئو پێسرا کرتگ هما وهدا که آییئے آپی بوتگئے.
بله تئو او هُداوند! وت منی چاگردا اِسپر ائے، منی شان و شئوکت ائے، منا سرپرازَ کنئے.
هپت رۆچا رند، اَنچێن هئورے گوارێنان که تان چِلّ رۆچ و چِلّ شپا گواریت و من وتی جۆڑ کرتگێن سجّهێن سَهداران چه زمینا گار و گُمسارَ کنان.“
کَمّے وهدا رند مِسرئے بادشاهئے آپیا و نانیا وتی واجه، مِسرئے بادشاهئے نِزَرا رَدی کرت.
ایسُّپا گوَشت: ”تئیی وابئے مانا اِش اِنت: سئے ٹالئے مانا سئے رۆچ اِنت.
وهدے تئیی کار شَرَّ بنت، منی یاتا بکپ. مهربانی بکن و منی هالا پِرئونا سر کن و منا چه اے بندیجاها در کناێن.