8 کائِنا گۆن وتی برات هابیلا گوَشت: ”بیا ڈگارئے سرا رئوێن.“ ڈگارا که شتنت، کائِنا وتی برات هابیلئے سرا اُرُش کرت و کُشتی.
بَژن و اپسۆز په آیان! چێا که کائِنئے راها رئونت و وتی سوتّانی پدا بَلیامئے گُمراهیا کپنت و کۆرائے سَرکشّیا بێرانَ بنت.
گڑا چه هابیلا بگر تان بَرَکیائے چُکّ زَکَریایا، که شما مزنێن پرستشگاه و کُربانجاهئے نیاما کُشت، اے سجّهێن پهرێزکارانی هۆن که جهانا رێچگ بوتگ، شمئے گردنا بیت.
بزان هابیلئے هۆنا بگر تان زَکَریائے هۆنا، که کُربانجاه و مزنێن پرستشگاهئے نیاما رێچگ بوت. هئو! شمارا گوَشان که اے زمانگئے مردم، آ سجّهێن هۆنانی دئینکار اَنت.
زبانی چۆ ٹێلا چرپ اَت بله دلی جنگیگ، دپئے هبری چه رۆگنا نرمتر، بله کَشّتگێن زَهم اتنت.
دپئے هبری بدی و پرێب اِنت، چه اگلمندی و نێککاریا دستی شُشتگ.
ایسّایا گوَشت: ”او یَهودا! تئو گۆن چُکّگ و درۆت، انسانئے چُکّا گراێنئے؟“
تئو بدکار بکُشتێننت، او هُدا! چه من دور بێت، او هۆنواران!
آدما پدا گۆن وتی جَنا وپت و واب کرت و آییئے جَنا مردێنچُکّے آورت. جَنا چُکّئے نام سئیت کرت. گوَشتی: ”هُدایا منا هابیلئے بدلا دگه چُکّے داتگ، پرچا که کائِنا هابیل کُشت.“