11 نون تئو نالتیے ائے. چه اے زمینا دَرپَدَر کنگَ بئے که دپی په تئیی براتئے هۆنئے اێر برگا پَچ اِنت، هما هۆن که چه تئیی دستا رێچگ بوتگ.
آ که شَریَتی کارانی سرا تئوکلَ کننت، آیانی سرا نالت اِنت. چێا که پاکێن کتابا نبشته اِنت: ”هرکَس که دائِما شَریَتئے کتابئے سجّهێن نِبِشتهانی پابند نهاِنت و آیانی سرا کارَ نکنت، آ نالتیے.“
هُداوندێن هُدایا گۆن مارا گوَشت: ”تئو که اے کار کرتگ، نون تئو سجّهێن دَلوَت و سجّهێن وَکشیێن هئیوانانی نیاما مسترێن نالتی ائے. تئو وتی زِندئے سجّهێن رۆچان په لاپکشُّکاییَ رئوئے و تئیی وراک هاک و دنزَ بیت.
بله زمینا جنێن کُمکّ کرت، وتی دپی پَچ کرت و هما کئوری اێر برت که اژدیایا چه وتی دپا در کرتگاَت.
مرۆچی تئو منا چه اے سرزمینا گَلّێنئے. من چه تئیی بارگاها گارَ بان. جهانا دَرپَدَر و بےآرامَ بان و هرکَس که گۆن من ڈیکّ بوارت، منا کُشیت.“
آییا وتی چُکّ نوه نامێنت و گوَشت: ”اے چُکّ مارا چه مئے دستانی هما گرانێن کار و زهمتان آسودگَ کنت که چه هُدائے نالت کرتگێن زمینا چِست بوتگاَنت.“