6 گڑا پوتیپارا وتی هر چیزّ هماییئے دستا دات و وتی وراکا اَبێد گۆن دگه هچّا کاری نێستاَت. ایسُّپ وَشکَدّ و بْرهدارێن ورناے اَت.
لیاهئے چمّ بێجَلوَه اَتنت بله راهیل شَررنگے اَت و ڈیلّ و بالادا جلوَهناک اَت.
بادشاها گوَشت: ’شاباش، او شَرّێن گُلام! نون پمێشکا که تئو گۆن کمّێن بُنمالا تچک و راست بوتگئے، من ترا وتی مُلکئے ده شهرئے هاکمَ کنان.‘
همے وهدا، موسّا پێدا بوت. آ باز شررَنگ و ڈئولدارێن چُکّے اَت. تان سئے ماها وتی پت و ماتئے لۆگا رُست و رُدۆمی کرت.
آ که گوَنڈ و کَسانێن کارانی سرا تچک و راستَ بیت، مزنێنانی سرا هم راستَ بیت و آ که گوَنڈێن کارانی سرا راستَ نبیت، مزنێنانی سرا هم راستَ نبیت.
په ایسُّپا جتا پَرزۆنَگے پَچِش کرت و په آییئے براتان جتا. هما مِسری که اۆدا ورگا اَتنت، آیانی پَرزۆنَگ هم جِتا اَت، چێا که مِسریان گۆن اِبرانیان هۆر ورگَ نئوارت. آیانی نِزّا اے سکّێن بَژّناکێن کارے اَت.
بندیجاهئے مسترا هر کار و زِمّهے که ایسُّپئے دستا دات، دلی جَم اَت، چێا که هُداوند گۆن ایسُّپا گۆن اَت و ایسُّپا هر کارے که کرت، هُداوندا آ کامیابَ کرت.
بله ایسُّپا نمَنِّت و گوَشتی: ”منی واجه چه من اَنچۆ دلجم اِنت که آییا گۆن اے لۆگئے هچّا کار نێست و وتی سجّهێن مال و هستیای منی دستا داتگ.
ایسُّپئے سرا مهربان بوت و ایسُّپی وتی هاسێن هِزمتکار کرت. پوتیپارا ایسُّپ وتی لۆگئے مستر کرت و وتی سجّهێن مال و هستیای هماییئے دَستا دات.