آیان پَسّئو ترّێنت: ”ما شَرّیئے سرا دیستگ که هُداوند گۆن تئو گۆن اِنت، پمێشکا ما گوَشت که باید اِنت مئےشمئے نیاما کَسَم و سئوگندے ببیت. بیا اَهد و پئیمانے بندێن
بچار، من چه شئیتانئے کَنیسَهئے مردمان لهتێن ترا دئیان، چه همایان که وتا یَهودیَ گوَشنت بله یَهودی نهاَنت و درۆگَ بندنت. بچار، من آیانَ پرمایان، آ کاینت، تئیی پادانی دێما کپنت و سرپدَ بنت که من ترا دۆست داشتگ.
بندیجاهئے مسترا هر کار و زِمّهے که ایسُّپئے دستا دات، دلی جَم اَت، چێا که هُداوند گۆن ایسُّپا گۆن اَت و ایسُّپا هر کارے که کرت، هُداوندا آ کامیابَ کرت.
چه منی آیگا پێسر ترا کَمُّک هستاَت و نون سکّ باز بوتگاَنت. هر جاه که من وتی پاد اێر کرتگ، هُداوندا ترا همۆدا برکت داتگ. بله من کدی په وتی جندئے لۆگا کارے بکنان؟“
نون اِدا گۆن من هُدائے سئوگندا بوَر که منا یا منی چُکّان یا منی اۆبادگان ردَ ندئیئے. هما پئیما که من گۆن تئو مهربان بوتگان، تئو گۆن من و گۆن منی مُلکا همے پئیما مهربان بئے، گۆن همے مُلکا که تئو دَرامدێئے هسابا نِشتگئے.“