10 واجهئے جَنا هر رۆچ ایسُّپ مِنّتَ کرت، بله ایسُّپا نمَنِّت و نلۆٹتی که گۆن آییا وپت و واب بکنت. آییئے نَزّیکّ و گوَرا بئیگی هم وشَّ نبوت.
بله ایسُّپا نمَنِّت و گوَشتی: ”منی واجه چه من اَنچۆ دلجم اِنت که آییا گۆن اے لۆگئے هچّا کار نێست و وتی سجّهێن مال و هستیای منی دستا داتگ.
او دُردانگان! شما اے دنیایا بێگانگ و دَرامد اێت. منی دَزبندی همِش اِنت که وتا چه آ جسمانی لۆٹ و واهگان پهرێز بکنێت که شمئے روهئے هلاپا جنْگَ کننت.
وتا چه ورناییئے هئوا و هئوَسان دور بدار و هما مردم که گۆن ساپێن دلے هُداوندئے ناما گِرنت، آیانی همراهیا پهرێزکاری و ایمان و مِهر و اێمنیا شۆهاز بکن.
چه هر ڈئولێن بدیا دور ببێت.
گڑا په کَسانێن جنۆزامان منی شئور و سَلاه همِش اِنت که آ سور و آرۆس بکننت، چُکّ بیارنت و وتی لۆگانی هئیالداریا بکننت که دژمن آیان بُهتام جت مکنت.
اے لۆگا کَسّ چه من مستر نهاِنت. تئیی جندا اَبێد هچّ چیزّی چه من دور نداشتگ، چێا که تئو آییئے لۆگبانُک ائے. گڑا من چۆن چُشێن رَدێن کارے بکنان و وتا هُدائے چمّان گُنهکار بکنان؟“
یکّ رۆچے که ایسُّپ وتی کارانی کنگا لۆگا پُتِرت، لۆگا دگه کَسّ نێستاَت.