11 برات گۆن ایسُّپا هَسَدّیگ اَتنت، بله پتئے هئیال مُدام گۆن ایسُّپئے واب و هبران اَت.
آکوبئے چُکّ، گۆن وتی براتێن ایسُّپا په هَسَدّ و کُنّت کپتنت. براتان ایسُّپ گُلامێئے ڈئولا بها کرت و مِسرا برگ بوت، بله هُدا ایسُّپئے همراه اَت و
ایسّا گۆن آیان پدا ناسِرَها شت و آیانی سجّهێن هبری گپت و مَنِّتنت. آییئے ماتا اے سجّهێن هبر، وتی دلا داشتنت.
بله مَریما اے سجّهێن هبر، وتی دلا داشتنت و اِشانی سرا باز پِگر و هئیالیَ کرت.
هبر همِدا هلاس بوت. منِ دانیال چه وتی هئیالان سکّ پرێشان بوتان و منی دێم زرد ترِّت. بله من اے گپّ گۆن وت داشت.“
هئیالَ کنێت که پاکێن کتابا مُپت و ناهودگ گوَشتگ: ”روهے که هُدایا مئےشمئے جسم و جانا دَمِتگ، تان هَسَدّئے کِساسا په ما هُدۆناک اِنت“؟
یکّ وهدے ما هم بےاَگل و ناپرمان و گُمراه بوتگێن و هر پئیمێن بدێن واهگ و هئوا و هئوَسانی گلام بوتگێن. ما وتی زند بدکاری و هسدّئے تها گوازێنتگ. نَپرتئے هکدار بوتگێن و ما گۆن یکدومیا نَپرت کُرتگ.
کێنَگ، مست و ملاری، ائیّاشی و همے پئیمێن چیزّ. اَنچۆ که من پێسرا شمارا هَبردار کرتگ، انّون پدا هَبردارَ کنان، هرکَس که اے پئیمێن کارَ کنت، آییا هُدائے بادشاهیا هچّ میراسَ نرسیت.
وهدے یَهودیان مردمانی بازێن مُچّی دیست، چه کَست و کُنّتا زَهر گپتنت، پولُسِش بےاِزّت کرت و آییئے هبرانی دێما اۆشتاتنت.
آییا زانتگاَت که دینی پێشوایان، ایسّا په هَسَدّ و کُنّت آییئے دستا داتگ. پمێشکا چُش گوَشتی.
آییا زانتگاَت که ایسّااِش په هَسَدّ و کُنّت آییئے دستا داتگ. پمێشکا چُش گوَشتی.
اُردگاها، موسّائے سرا هَسَدِّش کرت و هارونئے سرا هم، که هُداوندئے پَلگارتگێن دینی پێشوا اَت.
گوَشتی: ”او هُداوندئے برکت داتگێن! بیا، ڈَنّا چێا اۆشتاتگئے؟ من لۆگ تئیار کرتگ و په اُشتران هم جاگهُن گیشّێنتگ.“
ایسُّپئے براتان پتئے رمگ په چارێنگا شِکێمئے نزّیکّا برتگاَت.
ایسُّپ وتی وابانی ترانَگا کپت که براتانی بارئوا دیستگاَتنتی. ایسُّپا گۆن آیان گوَشت: ”شما جاسوس و چاریگ اێت. شما اِدا آتکگێت که بزانێت مئے مُلکئے کجام جاگها پاسپانی و هِپازَت نِزۆرتر اِنت.“