18 وهدے راهیلئے مَرکئے ساهت آتک و آییئے اَرواه بال کنگا اَت، وتی چُکّئے نامی بِناونی کرت، بله پتا چُکّئے نام بِنیامین کرت.
هما وهدا که اِسْتیپانا سِنگسار کنگا اَتنت، اِسْتیپان دْوا کنانا گوَشگا اَت: ”او هُداوندێن ایسّا! په منی نَدریگێن ساهئے زورگا رزامند باتئے.“
ایسّایا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و گوَشت: ”او پت! من وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان.“ گۆن همے هبرا، ساهی دات.
بله هُدایا گوَشت: ’او نادان! اِنشپی تئیی ساه چه تئو گِرگَ بیت، گڑا تئیی اے مُچّ کرتگێن مال و مِلکت کئییگَ بنت؟‘
تئیی دست هما مردئے سرا بات که تئیی راستێن نێمگا اِنت، هما انسانئے چُکّئے سرا که تئو په وت رۆدێنت و زۆرمند کرت.
چیا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی دۆستدارا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
مردم کمّے هۆن بزورنت و هما لۆگا که اے گۆشتا ورنت، آ لۆگئے دروازگئے چانٹا، بزان دروازگئے سربُرا و کَشان اے هۆنا پِر بِمُشنت.
پُرواکێن هُدا آ مردا په شما رهمدل کنات که شمئے آ دگه براتا و بِنیامینا گۆن شما آیگا بِلّیت. بله اگن من چُکّ باهێنتنت وَه منی بَهت و نَسیب.“
بله آکوبا گوَشت: ”منی چُکّ گۆن شما نئیئیت گۆن. آییئے برات مُرتگ و بَسّ جندی پَشت کپتگ. اگن شمئے اے سپرا تاوانے برسیتی، من چه گَمانَ مِران و منی پیرێن سرئے هۆن شمئے گردنا بیت.“
آکوبا ایسُّپئے برات بِنیامین گۆن آ دگه براتان دێم ندات، گوَشتی چۆ مبیت که تاوانے برسیتی.
وهدے راهیلا دیست که من په آکوبا هچّ چُکّ نئیاورتگ، وتی گهارئے سرا هَسَدّیگ بوت. گڑا گۆن آکوبا گوَشتی: ”منا چُکّ و ائولاد بدئے، اگن نه منَ مِران.“
وهدے آ چِلّگیئے گرانێن دردان اَت، جَنبۆگا گۆن آییا گوَشت: ”متُرس. ترا دگه مردێنچُکّے بیت.“
راهیل مُرت و آاِش اِپراتئے راها، بزان بئیتلَهِمئے راها کَبر کرت.
چه راهیلا ایسُّپ و بِنیامین،
بِنیامین دِرّۆک و وَرۆکێن گُرکے، سُهبان شکار اێرَ بارت و بێگاهان آوار بهرَ کنت.“