16 گڑا آ چه بئیتاێلا در آتکنت. اَنگت اِپراتا سر نبوتگاَتنت که راهیلئے چِلّگی درد بُنگێج بوتنت. اے ساهت په آییا سکّ گران اَت.
چه رامَهئے شهرا کوکّارے گۆشان کپت، مۆتک و زاریے مزنێن، راهیلا په وتی چُکّان گِرێت، کسێئے تسلّایی نزُرت، چێا که آ نمنتگاَتنت.
وهدے من چه پَدّانا پِر ترّگا اَتان و اِپراتئے رسگا اَنگت کَمّے راه پَشت کپتگاَت، راها، کَنهانئے مُلکا راهیلئے مَرکئے سۆک منی سرا کپت. من راهیل همۆدا اِپراتئے راها کبر کرت.“ اِپرات بئیتلَهِم اِنت.
بله جنێن، چُکّئے پێدا کنگئے برکتا رکّیت، اگن جنێن ایمان و مِهر و پاکیئے راها په سَنگینی دێما رئوان ببنت.
وهدے هیرودیس سهیگ بوت که نجومیان آ رَد داتگ، باز زهر گپت. پرمانی دات: ”بئیتلَهِم و کِرّ و گوَرئے دو سالیگ یا کَسترێن سجّهێن مردێنچُکّ کُشگ ببنت.“ اَنچُش که آییا پێسرا نجومی جُست و پُرس کرتگاَتنت، هما هسابا اے وهدی گیشّێنت.
بادشاه هیرودیسئے اَهد و باریگا، وهدے ایسّا یَهودیَهئے دَمگئے شهر بئیتلَهِما پێدا بوتگاَت، گڑا چه رۆدراتکا لهتێن نجومی اورشَلیمئے شهرا آتک.
بچار، ما اِپْراتَهئے شهرا اَهد و کَرارئے پێتیئے زِگر اِشکت و جاهارئے سرڈگارا دَر گێتک.
راهیل مُرت و آاِش اِپراتئے راها، بزان بئیتلَهِمئے راها کَبر کرت.
هُدایا گۆن جنێنا گوَشت: ”من تئیی چِلّگیئے دردان سکّ بازَ کنان، تئو گۆن درد چُکّ پێدا کنئے. تئیی واهگ په وتی مردا بیت و آ، تئیی سرا واجهیَ کنت.“