1 هُدایا گۆن آکوبا گوَشت: ”پاد آ، بئیتاێلا برئو و همۆدا بنند. اۆدا په من کُربانجاهے اَڈّ کن، په هما هُدایا که وهدے تئو چه وتی برات ایسّوا تچگا اَتئے، تئیی دێما زاهر بوت.“
من بئیتاێلئے هُدا آن، هما جاگهئے هُدا آن که تئو اۆدا چێدَگێارا رۆگن پِر مُشت و گۆن من کئولے کرت. نون پاد آ، چه اے سرڈگارا در آ و وتی پێدائِشی مُلکا واتَرّ کن.‘
آ منا تئوارَ کنت و من پسّئویَ دئیان، سکّیان آییئے همراهَ بان، آییا نجاتَ دئیان و اِزّتَ بَکشان.
آکوبا همۆدا کُربانجاهے اَڈّ کرت و آ جاگهئے نامی اێلبئیتاێل کرت، چێا که وهدے آ چه وتی براتا تچگا اَت، هُدایا همِدا آییئے دێما وتا زاهر کرت.
گڑا هُداوندا گۆن آکوبا گوَشت: ”وتی پت و پیرُک و سیادانی مُلکا واتَرّ کن. من گۆن تئو گۆن آن.“
مئے میراسا په ما گچێنَ کنت، وتی دۆستێن آکوبئے پَهرا. اۆشت...
پِرئون اے هبرا سهیگ بوت و موسّائے کُشگئے اِرادهی کرت. بله موسّا چه پِرئونئے کِرّا تتک و میدیانئے مُلکا شت و چاتێئے کرّا نِشت.
اِبراهێما آ جاگهئے نام کرت ”هُداوند چار و گُزارَ کنت“ و تان مرۆچیگا گوَشگَ بیت که: ”هُداوندئے کۆهئے سرا، چار و گُزار کنگَ بیت.“
پرێشتگا گوَشت: ”او هاجِر، ساراییئے مۆلد! تئو چه کجا آتکگئے و کجا رئوگا ائے؟“ هاجِرا گوَشت: ”من چه وتی بانُک ساراییا تچگا آن.“
چه اۆدا آ، دێم په کۆهستگا، بئیتاێلئے رۆدراتکی نێمگا شت و وتی گِدانی اَنچێن جاگهے مِکّ کرت که بئیتاێلئے شهر آییئے رۆنِندی نێمگا و اَیائے شهر، رۆدراتکی نێمگا اَت. اۆدا په هُداوندا کُربانجاهے اَڈّی کرت و هُداوندئے نامی تئوار کرت.
هُدا مئے پناهگاه و زۆر و واک اِنت، مَدَت کنۆکے که سکّیانی وهدا تئیار اِنت.
بله آیان گوَشت: ”گڑا آ مئے گهارا کهبگێئے پئیما کارمَرز بکنت؟“
آکوب راه گِپت، شت و شت تانکه رۆدراتکی مردمانی مُلکا سر بوت.
اے جاگها که هُدایا گۆن آکوبا هبر کرتگاَت، اے جاگهئے نام آکوبا بئیتاێل کرت.