3 چه وت و پێسر کاسدی سَهیرئے سرڈگارا، اِدومئے دَمگا وتی برات ایسّوئے کرّا راه داتنت و
گۆن آکوبا گوَشتی: ”چه اے سُهرێن نارُشتان تُشے دئے گُلُمبان، چه اے سُهرێنان، که منا شُدا کُشت.“ پمێشکا ایسّواِش اِدوم هم گوَشت.
منی دَزبندی اِنت که منی واجه چه وتی کَسترا پێسر برئوت و من نرم نرما رمگ و گۆرُمان سَر دئیانَ کنان و چُکّانی گامان آیانَ بان، تانکه سَهیرئے سرڈگارا وتی واجهئے کِرّا سر ببان.“
هۆرایی مهلوکی، مان کۆهستگێن مُلکا، سَهیرا بگر تان اِلپارانا پرۆش دات. اِلپاران گیابانئے نزّیکّا اِنت.
بله چه وت پێسر، لهتێن کاسِدی راه دات. آ شتنت و سامِریانی یکّ مێتگێا رَستنت تانکه چه آییئے آیگا پێسر، په آییا تئیاری بکننت.
گڑا ایسّو هما رۆچا دێم په سَهیرا پِر ترّت،
آکوبا گۆن مزنێن تُرس و لَرز و پرێشانیے وتی همراهێن مردم دو ٹۆلیا بَهر کرتنت، رمگ و گۆرُم و بَگّی هم دو بَهرا کرتنت.
منا چه منی براتئے دستا برَکّێن. منا چه ایسّوا رَکّێن که منا چه آییا تُرسیت. آ مئیئیت و منی و منی چُکّ و چُکّانی ماتانی سرا اُرُش مکنت.