13 آکوبا شپا همۆدا داشت. چه وتی مالان په وتی برات ایسّوا سئوگاتے گچێنی کرت:
گڑا آیانی پت اِسراییلا گوَشت: ”اگن اَلّمی اِنت، گڑا چُش کنێت که چه مُلکئے شَرتِرێن چیزّان لهتێن وتی پێلِکان کنێت و په آ مردا ٹێکی برێت گۆن. کمّے بام، کَمّے بێنگ، سُسُرّ و پِسته و بادام و وَشبۆ برێت گۆن.
ایسُّپ که لۆگا آتک، آیان وتی آورتگێن ٹێکی داتنت و ایسُّپئے دێما سَرِش په اَدب جَهل کرت.
نون ایسُّپ مُلکئے والی اَت. اے ایسُّپ اَت که مُلکئے سجّهێن مردمانی کرّا گندمی بها کرت. گڑا ایسُّپئے برات آتکنت و آییئے دێما په اَدب سَرِش جَهل کرت.
آکوبا گوَشت: ”اِنّه، چه تئو دَزبندیَ کنان، اگن منی اِزّتا کنئے، منی سئوگاتان بزور که تئیی دیدار چۆ هُدائے دیدارا اِنت و تئو منا په مِهربانی کبول کرتگ.
اِبراهێما چمّ چِست کرتنت، دیستی که سئے مرد منی نزّیکّا اۆشتاتگ. آییا که دیستنت، چه گِدانئے دپا په اِشتاپی آیانی وشّاتکا شت، په اَدب سَری جَهل کرت و
دو سد بُز و بیست پاچِن، دو سد مێش و بیست گوَرانڈ،
ایسّوا جُست کرت: ”اے رمگ و گۆرُم که من ڈیکّ داتنت، اِشانی مکسد چے اِنت؟“ آکوبا گوَشت: ”مکسد اِش اِنت که تئو منی سرا مهربان ببئے، منی واجه!“
تئیی نَسل و پَدرێچا زمینئے دنزانی پئیما بازَ کنان، اگن کسے دنز و گُباران هساب کرتَ کنت، گڑا تئیی نَسل و پَدرێچا هم هساب کرتَ کنت.
هُداوندا اِبرام ڈنّا بُرت و گوَشت: ”آسمانا بچار و اِستاران هساب کن، اگن هسابِش کرتَ کنئے. تئیی نَسل و پَدرێچ اِشانی پئیما بازَ بیت.“
من هم په راستی ترا برکتَ دئیان و تئیی نَسل و پَدرێچا اَنچۆ بازَ کنان که آسمانئے اِستار و تئیابئے رێک اَنت. تئیی پُشپَد وتی دُژمنانی شهرانَ گِرَنت و وتی مِلکتَ کننت و